https://www.instagram.com/nonstressfactory/?igshid=1uh0m1li6dchm@nonstressfactory h
Non Stress Factory is a creative platform that produces Art & Design content. It creates imaginary visual narratives and imaginative physical products. It is an evolving experiment. It is so fresh that it is difficult to describe. It is familiar, sharp and causes embarrassing laughter. If it was something tangible and easily perceived, it probably would be a pill. #nonstressfactory
Το Non Stress Factory είναι μια δημιουργική πλατφόρμα που παράγει Αrt & Design περιεχόμενο. Δημιουργεί φαντασιακά οπτικά αφηγήματα και πραγματικά ευφάνταστα προϊόντα. Είναι ένα πείραμα εν εξελίξει. Είναι τόσο καινούργιο που είναι δύσκολο να περιγραφεί. Είναι οικείο, αιχμηρό και προκαλεί αμήχανο γέλιο. Αν ήταν κάτι απτό και εύκολα αντιλήψιμο θα ήταν χάπι. #nonstressfactory
graduate of Psychology and French literature has a soft spot for art and studied classical painting as well. Volunteering and activism shaped a big part of my personality and my work home in Palestine. Joudeh Facouseh, απόφοιτος της Ψυχολογίας και της Γαλλικής λογοτεχνίας, έχει αδυναμία στην τέχνη και σπούδασε επίσης κλασική ζωγραφική. Ο εθελοντισμός και ο ακτιβισμός διαμόρφωσαν ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μου καθώς και η εργασία μου, στην πατρίδα μου τη Παλαιστίνη.
The first time we started hearing about the Coronavirus, taking place in China, no one was taking things seriously but rather making fun of it, or maybe just in denial, we won’t get infected, quickly though the numbers escalated, and the virus was just around the corner, as if to tell us that we as humans are connected closer than we might think. Humanity is divided, by races and social classes, to protect ourselves it is said, but contrary to our egocentric beliefs, today we find ourselves all on the same boat, the health of everyone on earth is as equally important, and as long as there is only one person infected then we all are at risk.
Staying at home doesn’t only protect us from the chance of getting infected but it is saving the planet from humane symptoms, we have inflicted so much damage to our planet, and yet too bad that we didn’t stop by ourselves, by our conscious decision, or else we would be rewriting history, but what an irony, we are forced to do it by a creature we cannot see.
I see this as a great chance for everyone, we have the time we all wished, to sleep one more hour or a day, and maybe just to take a break from the rush of life that we were never able to catch up with. We now have a chance to be comfortable with ourselves and our families, and stop waiting for quarantine to come to an end, hoping that things will go back to the way they used to be, for they shouldn’t. I saw a video of a dear who managed to reach the beach because of quarantine, he was happy jumping for seeing the water for the first time. We are at our homes, probably not at the beach like the dear, but a home is a place so precious whom lots dream of having, let us try to make the best out of this situation and of life, for when this phase in our lives ends, we might wish it comes back.
Την πρώτη φορά που ξεκινήσαμε να ακούμε για τον Coronavirus, όταν ξεκίνησε στην Κίνα, κανείς δεν έπαιρνε τα πράγματα στα σοβαρά, αλλά μάλλον το διασκέδαζαν, ή ίσως απλά ήταν σε άρνηση, ότι εμείς δεν θα μολυνθούμε, γρήγορα όμως οι αριθμοί ανέβηκαν και φάνηκε ότι ο ιός ήταν πολύ κοντά, και ήταν σαν να ήθελε να μας δείξει ότι οι άνθρωποι είμαστε πιο κοντά από ό, τι νομίζουμε. Η ανθρωπότητα διαιρείται, από φυλές και κοινωνικές τάξεις, για να προστατευθούμε, λέμε, αλλά αντίθετα με τις εγωκεντρικές μας πεποιθήσεις, σήμερα βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο σκάφος, η υγεία όλων των ανθρώπων στη γη είναι εξίσου σημαντική και όσο υπάρχει κάπου εκεί, έστω και μόνο ένα άτομο μολυσμένο, τότε όλοι διατρέχουμε τον κίνδυνο.
Η διαμονή στο σπίτι δεν μας προστατεύει μόνο από την πιθανότητα μόλυνσης, αλλά σώζει τον πλανήτη από τα ανθρώπινα συμπτώματα, έχουμε προκαλέσει τόση ζημιά στον πλανήτη μας, και πάρα πολύ κακό που δεν το σταματήσαμε, με μιά συνειδητή απόφαση, και να ξαναγράψουμε αλλιώς την ιστορία, αλλά τι ειρωνεία, είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε από ένα οργανισμό που δεν μπορούμε καν να δούμε. Το βλέπω ως μια μεγάλη ευκαιρία για όλους, έχουμε τον χρόνο που όλοι θέλαμε, να κοιμηθούμε μία ακόμη ώρα ή μια μέρα, και ίσως απλώς να κάνουμε ένα διάλειμμα από τη βιασύνη της ζωής που δεν μπορούσαμε ποτέ να καλύψουμε. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να είμαστε άνετοι με τον εαυτό μας και τις οικογένειές μας, και να σταματήσουμε να περιμένουμε να τελειώσει η καραντίνα, ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα επιστρέψουν στον τρόπο που ήταν, όμως δεν θα έπρεπε.
Είδα ένα βίντεο ενός ελαφιού, που έτρεχε να φτάσει στην παραλία λόγω καραντίνας, ήταν χαρούμενο που μπορούσε να βλέπει το νερό για πρώτη φορά. Είμαστε στα σπίτια μας, πιθανώς όχι στην παραλία όπως το ελάφι, αλλά ένα σπίτι είναι ένα μέρος τόσο πολύτιμο, που ονειρεύονται πολλοί, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε το καλύτερο από αυτήν την κατάσταση και τη ζωή, γιατί όταν αυτή η φάση τελειώσει, ίσως θα θέλαμε να επιστρέψει.
Mannheim Germany, worked as a cultural mediator for many years in different countries. Among
others India, Croatia and most recently Greece. She has been back in Germany for a year so far. (the photo was
taken in pre Corona times at Kunsthalle Mannheim). Juliane Stegner, Mannheim Γερμανία, εργάστηκε ως πολιτιστικός διαμεσολαβητής για πολλά χρόνια σε διάφορες χώρες. Ανάμεσα σε άλλες Ινδία, Κροατία και πιο πρόσφατα Ελλάδα. Έχει επιστρέψει στη Γερμανία για ένα χρόνο μέχρι τώρα.
The day after Coronavirus will not happen. We are in the middle of a process that will change our understanding of normality and freedom. States fall back into national behavior, borders are closed. People are divided into risk groups and non-risk groups.
A new social Darwinism is spreading. Europe seals itself off, at the external borders and within the national borders. The social upheavals will be greater than ever. As a politically thinking person, I cannot discover anything positive about the whole situation. As a private person, I am enjoying the lockdown. I am glad that I am no longer in my job and that I am not responsible for crisis management. That I am living in Germany, where freedoms are negotiated thanks to federalism and the health system has not been saved up until the inability to act. That my mother doesn’t live in a retirement home and that I can visit her.
As a person who is convinced that culture and creative professionals are more systemically important for the development and the basis of a social life than hardware stores, car dealers and drugstores, I am facing the next year with horror. As a critical mind, I believe neither in the victory of reason nor a turn towards more solidarity in the world. The economy is already calling for more centralization, faster options for action by the state, more regularization. It means being vigilant as a citizen, private person and human being, so that there is not a day after Coronavirus – an evil awakening.
Η επόμενη μέρα πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έρθει γρήγορα. Βρισκόμαστε στη μέση μιας διαδικασίας που θα αλλάξει την έννοια της κανονικότητας και της ελευθερίας. Τα κράτη επιστρέφουν σε εθνικιστικές συμπεριφορές, τα σύνορα είναι κλειστά. Οι άνθρωποι χωρίζονται σε ομάδες κινδύνου και σε ομάδες μη κινδύνου.
Ένας νέος κοινωνικός Δαρβινισμός εξαπλώνεται. Η Ευρώπη σφραγίζεται, στα εξωτερικά της σύνορα και στα εθνικά σύνορα. Οι κοινωνικές αναταραχές θα είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Ως πολιτικά σκεπτόμενο άτομο, δεν μπορώ να ανακαλύψω κάτι θετικό στην όλη κατάσταση. Ως ιδιώτης, απολαμβάνω το lockdown. Χαίρομαι που δεν είμαι πλέον στη δουλειά μου και ότι δεν είμαι υπεύθυνη για τη διαχείριση κρίσεων. Ζω στη Γερμανία, όπου οι ελευθερίες θεωρούνται δεδομένες χάρη στον ομοσπονδιακό νόμο και το σύστημα υγείας έχει διασωθεί τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Ότι η μητέρα μου δεν ζει σε συνταξιοδοτικό-κρατικό σπίτι και μπορώ να την επισκέπτομαι. Ως άτομο που είναι πεπεισμένο ότι ο πολιτισμός και οι δημιουργικοί επαγγελματίες του είναι πιο σημαντικοί για την ανάπτυξη και τη βάση μιας κοινωνίας από τα καταστήματα, εμπόρους αυτοκινήτων και φαρμακεία, αντιμετωπίζω τον επόμενο χρόνο με τρόμο. Ως κριτικός νους, δεν πιστεύω ούτε στη νίκη της λογικής ούτε στη στροφή προς περισσότερη αλληλεγγύη στον κόσμο. Η οικονομία ζητά ήδη περισσότερο συγκεντρωτισμό, γρηγορότερες επιλογές δράσης από το κράτος, περισσότερη νομιμοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι εμείς πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση ως πολίτης, ιδιώτης και άνθρωπος, έτσι ώστε να μην υπάρχει μια μέρα μετά τον κοροναιό – ένα κακό ξύπνημα.
Today she is in charge of how to..the Common Lab of Goethe, ArtBox in collaboration with HELE
Ελλη Χρυσιδου,εικαστικος με ενεργη δραση στην Τοπικη Αυτοδιοικηση ,σε θεματα πολιτισμου.Σπουδασε στη σχολη Καλων Τεχνων στο Nancy/FR και απο το 2013 εως 2019 υπηρξε αντιδημαρχος πολιτισμου στη Θεσσαλονικη.Συνεργαστηκε για περισσοτερα απο 15 χρονια ως εξωτερικος καθηγητης στη σχολη Καλων Τεχνων στο Saint-Etienne/FR.Εχει συμμετασχει σε πολλες εκθεσεις στην Ελλαδα και το εξωτερικο.
Σημερα ειναι υπευθυνη του προγραμματος how to..του Common Lab του Goethe,της ArtBox σε συνεργασια με την HELEXPO.
At a time when the environment, the economy, peoples’ transit, refugees, inequalities, restrictions on freedoms, the rise of fascism and extreme opinions, in an era of socially sensitive balances, uncontrollable speed and consumption, with global social reorganizations and various kinds of crises, the simultaneous global appearance of the Covid-19 pandemic, causes a strong shock between the private and the public, the need and freedom, the individual and the collective, the virtual and the real-life.
This violently painful and inhumane shock, of fear, of imposing “individual responsibility” and of self-isolation, stagnation, anxiety and unknown anticipation, raises questions about our lives the next day. If the next day societies have the strength to react, how much this fact and its experience will cultivate the need for a new social transformation with the democracy of the citizens towards the “closed societies”, challenging and rejecting old fashioned political, economic, social models, responsible for the current situation. How much will there be sensitivity to this change, with the development of new dynamics and institutions? The answer for me is Art, which can be created through the collapse of today and the creation of a new social condition. Art as a tool for sensitizing society, understanding, questioning, rejecting responsible standards and designing new collective proposals in relation to creativity, emotion, experience, observation, knowledge, image and speech. Only Art I believe can stand free and without necessary contracts against a failed system and societies alienated and provoke a new narrative in the dominant issue of life and living.
Σε μια χρονική περίοδο,όπου το περιβάλλον,η οικονομία, οι μετακινήσεις των λαών,το προσφυγικό, οι ανισότητες, οι περιορισμοί των ελευθεριών,η άνοδος του φασισμού και ακραίων εξτρεμιστικών θέσεων,σε μια εποχή ευαίσθητων κοινωνικά ισορροπιών, ανεξέλεγκτης ταχύτητας και κατανάλωσης,με παγκόσμιες κοινωνικές ανακατατάξεις και ποικιλομορφες κρίσεις,η εμφάνιση ταυτόχρονα παγκόσμια της πανδημίας του Covid-19,προκαλεί ένα ισχυρό σοκ ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, την ανάγκη και την ελευθερία, το ατομικό και το συλλογικό, το εικονικό και το πραγματικό, την ζωή και τον βίο. Αυτό το βίαια οδυνηρό και απάνθρωπο σοκ,του φόβου,της επιβολής της “ατομικής ευθυνης”και του εγκλεισμού, της στασιμότητας,της αγωνίας και της άγνωστης αναμονής,προκαλούν ερωτήματα σχετικά με την ζωή μας την επόμενη ημέρα. Αν την επόμενη μέρα οι κοινωνίες έχουν τις δυνάμεις να αντιδράσουν, πόσο αυτή η συνθήκη και το βίωμα της θα καλλιεργήσει την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού μετασχηματισμού με την δημοκρατία των πολιτών απέναντι στις “κλειστές κοινωνιες”,αμφισβητώντας και απορρίπτοντας παλιά πολιτικά,οικονομικά,κοινωνικά μοντέλα,υπεύθυνα για την σημερινή κατάσταση,πόσο θα υπάρξει η ενσυναισθηση σ’ αυτήν την αλλαγή,με την ανάπτυξη νέων δυναμικών και θεσμών. Η απάντηση για μένα είναι η Τέχνη, η οποία μπορεί να δημιουργηθεί μέσω της κατάρρευσης του σήμερα και της δημιουργίας μιας νέας κοινωνικής κατάστασης. Η Τέχνη ως εργαλείο ενσυναισθησης της κοινωνίας,της κατανόησης,της αμφισβήτησης,της απόρριψης των υπευθύνων προτυπων και του σχεδιασμού νέων συλλογικών προτάσεων σε σχέση με την δημιουργικότητα, το συναίσθημα, την εμπειρία,την παρατήρηση, την γνώση,την εικόνα,τον λόγο.Μονό η Τέχνη πιστεύω μπορεί να σταθεί ελεύθερα και χωρίς αναγκαίες συμβάσεις απέναντι σε σύστημα τα αποτυχημένα και κοινωνιες αλλοτριωμένης και να προκαλέσει ενα ξεο αφήγημα στο κυρίαρχο ζήτημα τηςζωης και του βιου.
Η Αλεξάνδρα Χαΐνη είναι δημοσιογράφος. Έχει συνεργαστεί με πολλά και διαφορετικά μέσα, κυρίως ως περιβαλλοντική συντάκτρια. Αυτή την περίοδο εργάζεται στο Γραφείο Τύπου του Συνηγόρου του Πολίτη.
The kindness of the streets
When I was a kid, around 10 years old, I participated in a drawing competition called “What I see from my window”. I painted the house I saw from the balcony of my room as a child: a two-story house with underwear hanging on the veranda, 2 cats, lots of flowers and a huge tree which I still believe that I was the one who had planted it. There were no people in the picture – if I can remember well. I must have been drawing on a Sunday, at noon, when everybody was resting.
These days, I spend a lot of time on the balcony, especially in the morning, while my fellow “inmates” are still asleep. At the front balcony this time, the one which my living room faces.
Now I’m not paying any attention to the house across the street – which is fortunately hidden by a clump of tall pines. I am “talent-spotting” I daresay, recognizing almost all the “six-ers”, the early morning streetwalkers who are sending #6 to go out. I say hi – some are nodding, others are not. That is until I start calling them by their first name. The street passes in front of the house where I grew up; it is the one I was wandering up and down on my bicycle along with the neighborhood children; where I learned to ride a motorbike; where I was strolling with my first boyfriends; where my son is growing up today. It might seem the same, but it is not. I have just realized that my street reminds me a bit of the sea: it is fluid and volatile, adaptable for sure, although I never thought it could be. Especially during this period of compulsory immobility, my street seems willing to change again. I don’t know whether it will become more hospitable, less steep and more receptive, whether it will manage to eliminate the traffic, repel garbage and welcome all nice smells and flowers, or even if its sidewalks will sparkle bright clean and the trees on both of its sides will get rid of their woodworms. All I know is that I will continue to discover it, rain or shine, with quarantine or not. And it won’t cease to surprise me.
I’ll close with a remark of my son made the other day: “Mom, our street is full of bicycles. I hope they stay forever. And all cars are turned into flower pots…»
Η καλοσύνη των δρόμων
Όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 10, είχα πάρει μέρος σε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής με τίτλο «Τι βλέπω από το παράθυρό μου». Είχα ζωγραφίσει το σπίτι που έβλεπα από το πίσω μπαλκόνι, από το παράθυρο του παιδικού μου δωματίου: ένα διώροφο με απλωμένα εσώρουχα στη βεράντα, 2 γάτες, πολλά λουλούδια κι ένα πελώριο δέντρο που ακόμη πιστεύω ότι είχα
φυτέψει εγώ. Ανθρώπους δεν θυμάμαι να ’χα κάνει. Άλλωστε πρέπει να ζωγράφιζα κάποια Κυριακή μεσημέρι, την ώρα της πολύτιμης σιέστας.
Αυτές τις ημέρες περνάω πολλές ώρες στο μπαλκόνι, ειδικά το πρωί, όταν οι υπόλοιποι «έγκλειστοι» κοιμούνται ακόμη. Στο μπροστινό όμως. Του σαλονιού. Τώρα χαζεύω τον δρόμο, και λιγότερο το απέναντι σπίτι, που ευτυχώς το κρύβει μια συστάδα ψηλών πεύκων. Κόβω κίνηση κατά πως λένε, αναγνωρίζοντας πλέον σχεδόν όλους τους «6άρηδες» που βγαίνουν
νωρίς νωρίς για τη βόλτα τους. Τους καλημερίζω, κάποιοι γνέφουν, άλλοι όχι. Μέχρι να τους φωνάζω με τ’ όνομά τους. Ο δρόμος περνάει μπροστά από το σπίτι που μεγάλωσα, είναι αυτός που αλώνιζα με το ποδήλατο και τα παιδιά της γειτονιάς, που έμαθα να οδηγώ μηχανάκι, που έκοβα βόλτες με τα
πρώτα μου φλερτ, εδώ που τώρα μεγαλώνει ο γιος μου.
Αν και φαινομενικά ίδιος, ο δρόμος μου είναι κάπως σαν τη θάλασσα. Τώρα το συνειδητοποιώ: ρευστός και ευμετάβλητος, προσαρμοστικός εν τέλει αν και δεν του το ’χα. Ειδικά αυτό το διάστημα της υποχρεωτικής ακινησίας δείχνει πρόθυμος να αλλάξει πάλι. Δεν ξέρω αν θα γίνει πιο φιλόξενος, λιγότερο ανηφορικός και δεκτικός, αν θα επιβραδύνει την κίνηση των
αυτοκινήτων, θα απωθεί τα σκουπίδια και θα καλωσορίζει τις ωραίες μυρωδιές και τα λουλούδια, αν τα πεζοδρόμιά του θα αστράψουν από πάστρα και τα δέντρα του ένθεν κακείθεν θα απαλλαγούν από τα σαράκια τους. Ξέρω μόνο ότι θα συνεχίσω να τον ανακαλύπτω, βρέξει χιονίσει, καραντίνα ξεκαραντίνα. Και δεν θα σταματήσει να με ξαφνιάζει.
Αφήνω για το τέλος κάτι που μου είπε ο γιος μου: «Μαμά, ο δρόμος μας έχει γεμίσει ποδήλατα. Ελπίζω να το κρατήσουμε αυτό και για μετά. Και να μετατρέψουμε όλα τα αυτοκίνητα σε ανθοδοχεία…»
born in Athens but with many international influences. Women’s entrepreneurship, especially in fashion, is in my DNA. By marrying these two together, I have created fashion stores where I compose collections from different parts of the world.
Martine Γεωργίου:
γεννημένη στην Αθήνα αλλα με πολλές διεθνείς επιρροές. Η γυναικεία επιχειρηματικότητα, ειδικά στον χώρο της μόδας, ειναι στο DNA μου. Παντρεύοντας αυτά τα δυο μαζί έχω δημιουργήσει καταστήματα μόδας όπου συνθέτω συλλογες απο διαφορά μέρη του κόσμου.
Every crisis is a call for action. A call for change. It’s obvious with this corona virus crisis, as was with the 2008 crisis, that the way we live can not be sustained. Before we rush to blame, to punish, to act we first need to understand. Primarily to understand what has led up to this and while we look into external factors we need to dig a little deeper to reach the basic source which is ourselves. We have been forced to stay inside, to look inward. We have been consumed with the outside all these years, where to travel, shopping, continuously and greedily consuming. We have grown accustomed to Instand gratification. In the process we have deprecated, neglected ourselves, our loved ones, our home as well as our planet. We didn’t calculate the true cost of our choices. It’s not enough to appreciate low cost items, they also need to be ethical. Let us examine beyond the price tag. When something seems too good to be true, it probably is. Always wanting more, always cheaper. This consumer frenzy can not go on any more. We need to Stop!
Let us consider what has led us up to this point. Which of our actions have caused this reaction. We can not say that this virus does not discriminate. Metaphorically it protects the new, the healthy. What has brought here is definitely not able to get us through this. The old being our selfishness, greed, personally and collectively. We praised the benefits of globalization on the one hand but on the other hand we see countries placing their own sovereign interests first. We see how important professions were considered ‘insignificant’. We have built societies based on competition and domination. This pandemic shows us how connected we are. It is not enough for us to be well, but we also depend on the health of our neighbor.Maybe it’s time to pay attention to our neighbor, to appreciate, to work together because only in this way can we move forward. Let’s settle for less but more quality. Let’s evaluate based on ability, ethics and contribution and not on size, order and reputation. We have an individual responsibility to ourselves and to society as a whole. The next day will force us to move at lower speeds. We have missed benefits that we took for granted. As one by one it will unfold in front of us, let’s treat them with appreciation and respect as we see how fragile everything is.
Καθε κρίση μας κτυπά το καμπανάκι. Το καμπανάκι της αλλαγής. Είναι σαφές ότι και με την κρίση του 2008 και με την σημερινή του κορονοϊού οτι ο τρόπος που ζούμε δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε, να τιμωρήσουμε, να δράσουμε χρειάζεται να καταλάβουμε. Να καταλάβουμε αρχικά τι είναι αυτό που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση και καθώς κοιτάμε τους εξωτερικούς παράγοντες να φτάσουμε στον πιο βασικό παράγοντα που είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Εχουμε αναγκαστεί να μείνουμε μεσα, να στρέψουμε την προσοχή μας προς τα μεσα. Εχουμε αναλωθεί τοσα χρόνια με τι γινεται εξω, που θα ταξιδέψουμε, τι θα ψωνίσουμε, ποσο πιο πολλα υλικά αγαθά μπορούμε αχόρταγα και ασύδοτα να καταναλώσουμε. Μάθαμε στα πολλά και γρήγορα, στην άμεση ικανοποίηση. (Instant gratification) Στην πορεία εχουμε εξαντλήσει, έχουμε παραμελήσει τους εαυτούς μας, τους οικείους μας, το μικρό μας σπιτι οπως και το μεγάλο που ειναι ο πλανήτης μας. Δεν αξιολογήσαμε σωστά το τίμημα των επιλογών μας. Δεν αρκεί κάτι να είναι φτηνό πρέπει να είναι και ηθικό. Καθως αγοράζουμε κατι, προϊόν, υπηρεσία, ας δουμε λιγο πιο πέρα απο το καρτελάκι της τιμής. ”When something seems too good to be true, it probably is”. Χτυπήσαμε ταβάνι, δεν παει αλλο. Στοπ!
Ας αναλογιστούμε τι είναι αυτό που μας έχει φέρει εδώ. Ποια δράση μας έχει φέρει αυτή την αντίδραση. Δεν μπορούμε να πούμε οτι αυτό που μας συμβαίνει δεν κάνει καθόλου διακρίσεις. Μεταφορικά προστατεύει το νέο, το υγιές. Αυτό που χρειαζόμαστε για την επόμενη μέρα. Το παλιό που μας έχει φέρει έως εδώ δεν μπορεί να μας πάει πιο κει.
Το παλιό ειναι ο εγωκεντρισμός, η απληστία σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Απο την μια θελουμε να γευτούμε τους καρπούς της παγκοσμιοποίησης και απο την αλλη βλέπουμε την κάθε χώρα κοιτάει το συμφέρον της, την κυριαρχία της. Βλέπουμε ποσο σημαντικά είναι επαγγέλματα που θεωρούνταν ‘ασήμαντα’. Έχουμε κτίσει κοινωνίες βασισμένες στον ανταγωνισμό και την κυριαρχία. Αυτή η πανδημία μας δείχνει ποσο συνδεδεμένοι είμαστε. Δεν αρκεί να είμαστε μόνο εμείς καλά αλλά εξαρτόμαστε και από την υγεία του διπλανού μας.
Ίσως ειναι καιρός να κοιτάξουμε τον διπλανό μας, να εκτιμήσουμε, να συνεργαστούμε γιατι μονο μαζι μπορούμε να προχωρήσουμε. Ας αρκεστούμε σε λιγότερα αλλά πιο ποιοτικά. Ας αξιολογήσουμε βάση ικανότητας, ήθους και συνεισφοράς και οχι μεγέθους, τάξης και φήμης. Έχουμε ατομική ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στο κοινωνικό σύνολο. Η επόμενη μέρα θα μας αναγκάσει να κινηθούμε με μικρότερες ταχύτητες. Μας έχουν λείψει παροχές που θεωρούσαμε δεδομένες. Καθώς μια μια θα ξεδιπλώνεται μπροστά μας ας τις αντιμετωπίσουμε με εκτίμηση και σεβασμό καθώς βλέπουμε πόσο εύθραυστα είναι όλα.
