Τhe Day after the Coronavirus Era…Η Επομένη μέρα της Εποχής του Κοροναϊού…(III)

Now all of our aspirations to seclude and control who can touch, talk or visit us have been realized. Text, Face-Time, calling and leaving a message is now necessary, the virus has authorized our request with this mainstream rapture of death and isolation. The selfishness of mind when one thinks of it. All we wanted was to have it all- time to do what we wanted to do with no one looking down to monitor or judge us. The family phone is gone – Hence our family is minding its own business, we speak to whom we want when we want if someone unseemly calls your 15-year-old daughter or son they can safely connect. Privacy and isolation for one and for all.
The text can ensure we can dismiss reading it at our leisure, Face-time by appointment only and so on. What is so ironic about our selfish desire to communicate, touch and interact when we want to in the name of convenience and privacy, we have managed to allow a faceless vehicle to store and share all our treasures and exploit us. Google knows everything about us while the people who love us do not. So this biblical plague if you will, has brought us all down many pegs. What should we do now? I would have to admit we don’t know. But here is the light at the end of the tunnel. We are the generation that has been demanded by a tiny virus to stop. This is a time not so much to reflect on the good old days, as they have truly passed.
It is indeed a time to look around us and see what we have. The sky is clear and the earth continues to turn. She has not abandoned us. Her vengeance may be horrid but it may be a necessary action for both her longevity and ours. Although there is no time to mourn with the normality of rituals. We can go on. We can shed tears not for our dead but for the voices that say hello and laughter that is not contained in LOL. The tenor of our loved ones can be a new validation of blessings. We can appreciate the heroes among us and validate the precious some of us in the hour of need, we can see the majesty of purple and fill our cup with the yellow mirth. And just maybe we have already won the carrot we have chased.

Τώρα όλες οι φιλοδοξίες μας να αποκλειστούμε και να ελέγξουμε ποιος μπορεί να αγγίξει, να μιλήσει ή να μας επισκεφτεί έχει υλοποιηθεί. Το Text, το Face-Time, η κλήση και η αποχώρηση ενός μηνύματος είναι πλέον απαραίτητα, ο ιός έχει εγκρίνει το αίτημά μας με αυτήν την κυρίαρχη αρπαγή του θανάτου και της απομόνωσης. Ο εγωισμός του νου όταν το σκέφτεται. Το μόνο που θέλαμε ήταν να το έχουμε συνεχώς για να κάνουμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε χωρίς κανείς να κοιτάζει κάτω για να μας παρακολουθεί ή να μας κρίνει. Το οικογενειακό τηλέφωνο έχει φύγει – Ως εκ τούτου, η οικογένειά μας ενδιαφέρεται για τη δική της επιχείρηση, μιλάμε σε ποιον θέλουμε όταν θέλουμε, εάν κάποιος καλέσει επανειλημμένα την 15χρονη κόρη ή γιο σας που μπορεί να συνδεθεί με ασφάλεια. Απόρρητο και απομόνωση για τον καθένα και για όλους.
Το Text μπορεί να διασφαλίσει ότι μπορούμε να απορρίψουμε την ανάγνωσή μας στον ελεύθερο χρόνο μας, Face-time μόνο με ραντεβού και ούτω καθεξής. Αυτό που είναι τόσο ειρωνικό για την εγωιστική επιθυμία μας να επικοινωνούμε, να αγγίζουμε και να αλληλεπιδρούμε όταν θέλουμε στο όνομα της ευκολίας και της ιδιωτικής ζωής, καταφέραμε να επιτρέψουμε σε ένα απρόσωπο όχημα να αποθηκεύει και να μοιράζεται όλους τους θησαυρούς μας και να μας εκμεταλλεύεται. Η Google γνωρίζει τα πάντα για εμάς, ενώ οι άνθρωποι που μας αγαπούν δεν γνωρίζουν. Επομένως, αυτή η βιβλική πληγή, αν θέλετε, μας έβαλε όλους κάτω από πολλά μανταλάκια. Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Θα πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν ξέρουμε. Αλλά εδώ είναι το φως στο τέλος της σήραγγας. Είμαστε η γενιά που έχει ζητηθεί από έναν μικρό ιό να σταματήσει. Αυτή είναι μια εποχή που δεν είναι τόσο πολύ να σκεφτούμε τις παλιές καλές μέρες, καθώς έχουν περάσει πραγματικά.
Είναι πράγματι καιρός να κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε τι έχουμε. Ο ουρανός είναι καθαρός και η γη συνεχίζει να γυρίζει. Δεν μας έχει εγκαταλείψει. Η εκδίκηση της μπορεί να είναι τρομερή, αλλά μπορεί να είναι μια απαραίτητη δράση τόσο για τη μακροζωία όσο και για τη δική μας. Αν και δεν υπάρχει χρόνος να θρηνήσουμε με την ομαλότητα των τελετών. Μπορούμε να συνεχίσουμε. Μπορούμε να ρίξουμε δάκρυα όχι για τους νεκρούς μας, αλλά για τις φωνές που λένε γεια και γέλιο που δεν περιλαμβάνονται στο LOL. Η διάρκεια των αγαπημένων μας προσώπων μπορεί να είναι μια νέα επικύρωση των ευλογιών. Μπορούμε να εκτιμήσουμε τους ήρωες ανάμεσά μας και να επικυρώσουμε τους πολύτιμους δικούς μας, στην ώρα της ανάγκης. Και ίσως ίσως έχουμε ήδη κερδίσει το καρότο που έχουμε κυνηγήσει …

In dark times, artists do more than provide light; they create it and sustain it. They help us see and understand what makes us human in the face of fear and uncertainty. They give us the words and songs and dances and images with which to mourn and exalt. Rather than give antidotes or easy solutions, artists illuminate the path forward and over and through life’s most challenging moments. They will teach us and inspire us, as so many already have. Whatever happens around us has always 2 poles
One positive and one negative
Thinking about what the positive pole of Coronavirus is, we can see what this freeze of human activities has done the race for the ecosystem and the planet. The waters are clean again, the air is clean again, nature is able to thrive in lieu of our species’ destructive behaviors.
I think the awareness that the virus brought us is very positive and I believe that going forward, we should maintain a month, every year to consciously break free from the human activity that is destructive to the planet and stay in place while we allow the Earth to heal.
During my days in isolation, I have created a youtube channel called Breathing images. For the last three years, I have been meditating on the practice of breathing. All life has a breath, but sometimes our awareness limits us from even noticing our own. I have brought life to my latest work, of which I call “Breathing Images.” Its purpose is to bring inner wellness and awareness of breath. I think it’s important that we appreciate the miracle of respiration during a time many of us are affected by shortness of breath.

Στους σκοτεινούς καιρούς, οι καλλιτέχνες κάνουν κάτι περισσότερο από το να παρέχουν φως. Το δημιουργούν και το διατηρούν. Μας βοηθούν να δούμε και να καταλάβουμε τι μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τον φόβο και την αβεβαιότητα. Μας δίνουν τα λόγια και τα τραγούδια, τους χορούς και τις εικόνες για να πνίξουμε και να υψώσουμε. Αντί να δίνουν αντίδοτα ή εύκολες λύσεις, οι καλλιτέχνες φωτίζουν την πορεία προς τα εμπρός και ξανά και μέσα από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής. Θα μας διδάξουν και θα μας εμπνεύσουν, όπως ήδη έχουν ήδη κάνει πολλοί. Ό, τι συμβαίνει γύρω μας έχει πάντα 2 πόλους
Ένας θετικός και ένας αρνητικός
Σκεφτόμαστε ποιος είναι ο θετικός πόλος του Coronavirus, μπορούμε να δούμε τι έχει κάνει αυτό το πάγωμα των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στον αγώνα για το οικοσύστημα και τον πλανήτη. Τα νερά καθαρίζονται και πάλι, ο αέρας είναι καθαρός, η φύση είναι σε θέση να ευδοκιμήσει μακρυά από τις καταστροφικές συμπεριφορές του είδους μας. Πιστεύω ότι η συνειδητοποίηση που μας έφερε ο ιός είναι πολύ θετική και πιστεύω ότι μας πηγαίνει προς τα εμπρός, πρέπει να διατηρήσουμε ένα μήνα, κάθε χρόνο για να βοηθηθεί οπλανήτης από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Τα τελευταία τρία χρόνια, σκέφτομαι την πρακτική της αναπνοής. Όλη η ζωή έχει μια ανάσα, αλλά μερικές φορές η συνειδητότητά μας μας περιορίζει ακόμη και να παρατηρήσουμε τη δική μας. Μοιάζει να ζωντανεύει το πιο πρόσφατο μου έργο, το οποίο ονομάζω “ Αναπνευστικές εικόνες “. Σκοπός του είναι να φέρει την εσωτερική ευεξία και την επίγνωση της αναπνοής. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να εκτιμούμε το θαύμα της αναπνοής κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που πολλοί από εμάς επηρεάζονται από δύσπνοια

I want to clarify, I’m an optimist. Besides, I have learned to screen rumors and theories, which is useful especially in days rife with prophets of doom and gloom. Let my voice echo like Julie Andrews on the Austrian alps, for polyphony’s sake. After the tragedy, comes catharsis. After death, after disease, after the threat of disease, comes zest for life. I don’t know whether we’ ll come out of this better or worse. We will all have kept some of the -not so old- selves. We are not coming out of a war and though we tend to be melodramatic, the ones who really hurt are the ones who got seriously ill, lost loved ones, agonized over patients, or policies for terrae incognitae. And those who lost their job. As a greek society, we’ll come out rather better. The first time elated to have been at the very bottom. Of the confirmed cases list. With a boosted national health system. Enriched, I want to believe, with more staff- permanent and fairly paid. We will have learned the worth of… washed hands and sneeze etiquette. We will have experienced the bliss of the easy-going life, of the clean air, of the birdsong, of carefree walks, of reading, of the forgotten siesta. Will this be a more solidary society? I think we ‘ve already seen what we can do throughout the 10 hard years of the financial crisis. It has been good. We ‘ll keep it up. Allow me to believe we are not heading towards some global dictatorship, loss of fundamental rights, utter destruction. For that to happen, we must stay idle. It’s us, who have the power. For best or worst. Let’s seek the chance to do do the former, rather than an alibi for the latter.

Θέλω να ξεκαθαρίσω πως είμαι αισιόδοξη. Επιπλέον έχω μάθει να ξεσκαρτάρω φήμες και θεωρίες. Χρήσιμο -ειδικά- σε μέρες που πολλοί έχουν ξιφουλκήσει ως άλλοι προφητες εσχάτων ημερών. Η δική μου η φωνή ας ακουστεί αφελής σαν της Τζούλι Αντριους στiς αυστριακές Αλπεις, έτσι για το πολυφωνικόν του πράγματος. Μετά την τραγωδία, έρχεται η κάθαρση. Μετά το θάνατο, μετά την αρρώστια, μετά την απειλή της νόσησης έρχεται το πείσμα για ζωή. Δεν ξέρω αν θα “βγούμε” καλύτεροι ή χειρότεροι. Σίγουρα όλο και κάτι -απο το όχι και τόσο παλιά- θα έχουμε κρατήσει πάντως. Δε βγαίνουμε απο πόλεμο κι όσο κι αν ρέπουμε προς το μελόδραμα, πόνεσαν μόνο όσοι νόσησαν, έχασαν αγαπημένους, καρδιοχτύπησαν ως γιατροί, ως νοσηλευτές, ως σχεδιαστές πολιτικών σε άγνωστες γαίες. Όσοι έχασαν τη δουλειά τους. Ως ελληνική κοινωνία μάλλον καλύτεροι θα είμαστε. Πρώτη φορά πανευτυχείς που βρεθήκαμε στον πάτο. Της λίστας των κρουσμάτων. Με ενδυναμωμένο σύστημα υγείας. Θέλω να πιστεύω με περισσότερο, μόνιμο και δίκαια αμειβόμενο υγιεινομικό και λοιπό προσωπικό. Θα έχουμε μάθει την αξία των πλυμένων χεριών και του ευγενικού φτερνίσματος! Θα έχουμε βιώσει την ευτυχία των ανθρώπινων ρυθμών, του καθαρού αέρα, των κελαηδισμάτων, του περιπάτου, του διαβασματος, του ξεχασμενου μεσημεριανού ύπνου. Όσο για το πόσο πιο αλληλέγγυα κοινωνία θα είμαστε, νομίζω πως τα δείγματα τα είχαμε ήδη δώσει τα δύσκολα 10 χρόνια. Και ήταν καλά. Ετσι θα συνεχίσουμε. Επιτρέψτε μου να πιστεύω πως δεν οδεύουμε προς παγκόσμιες δικτατορίες, καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, απόλυτη καταστροφή. Αλλωστε για να γίνουν αυτά, πρέπει εμείς να μην κάνουμε τίποτα. Εμείς έχουμε τη δύναμη. Για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ας ψάχνουμε ευκαιρία για το πρώτο και όχι άλλοθι για το δεύτερο.

Pandemic 2020: The days of the Triumph of Science

Five weeks of quarantine in the city of Brussels. Five weeks that I have been staying at home so far and I have been consuming news about the coronavirus outbreak and have stubbornly refused to write anything, though from time to time I have been in the mood to laugh at our funny – indeed, funny – quarantine world though deeply terrified in the background. To support myself I have been practicing uninhibited self-mockery. It is just a nightmare that will pass soon, I am trying to persuade myself but like the nightmares that we don’t tell anyone, their horrible images follow us all day: in the office, at work, while cooking, while shopping, on walks, in our hugs. Five weeks in quarantine and I am realizing now that we cannot return to the life we ​​knew. because the life we ​​knew will not be the same. It will carry the deep gash of confinement, the anger, and agony of isolation. The traumatic experiences of hundreds of thousands of families who will have lost their loved ones without being able to say goodbye. The despair of millions who will have lost their jobs. The silence of women who will have been brutally abused or even murdered without having had the choice to react. The panic of those who emptied staples from the supermarket shelves or stood in line to buy guns, the most necessary to have to their view! The look of children painting rainbows and hearts for their windows and clapping in the balconies and in front of the doors every evening. They say that every crisis hides an opportunity. I don’t believe that pandemic 2020 is a crisis that hides any opportunity. When every day thousands die in the hospitals or at the nursing homes, alone and in deep silence, I cannot see any opportunity to capitalize on. But I see the unshakable proof that we have only one choice as civilized societies: Science. These are the days of its triumph. It is Science that has pushed humanity one step further; it is Science that has solved innumerable yet basic health and living problems. Thanks to Science, you can read this text on the internet and comment on it. Thanks to Science, we will one day leave quarantine, we will be vaccinated, we will celebrate because our corona-sick friends have been cured, we will show to our beloved grand-parents the funny quarantine videos, we will take planes on the trips of our dreams, we will buy clothes that repel or kill viruses, we will build homes with materials whose surfaces prevent viruses and bacteria, we may even move to Mars, giving Earth the opportunity to recover before we come back. Scientists are now being trusted and are being listened to. We are giving them room and voice to our mainstream news; we are studying their scientific publications and the curves on the pandemic and we are listening carefully to their post casts where they explain with very simple words what is happening with a virus outbreak. Now the scientists are gaining followers but both leaders and citizens could have listened more before the world quarantine; they will certainly have to listen afterward. Knowing and understanding what is happening, and why and how it happens (the basic questions that Science answers) calms fears and leaves room for wise decisions. Even the most pessimist ones know that the pandemic will end soon. People’s lives, as always – it’s written in our genes – will recover a certain rhythm again. But the great problems that tormented us and will torment us as societies like climate change, sustainable development, global poverty, we know how to solve them. The pandemic showed us the way. It’s called Science.

Πανδημία 2020 : Οι μέρες του θριάμβου της Επιστήμης

Eίναι η πέμπτη εβδομάδα της καραντίνας. Όλες αυτές τις μέρες καταναλώνω, από το σπίτι μου στις Βρυξέλλες, τα νέα της εποχής του κορωνοϊού και αρνούμαι πεισματικά να γράψω κάτι. Που και που διάθεση να γελάσω με τ΄αστεία – όντως – της παγκόσμιας καραντίνας μας ή να διακωμωδήσω τον εαυτό μου που προσπαθεί, κατατρομαγμένος στο βάθος, να λειτουργήσει λογικά και συνετά. Ένας εφιάλτης που θα τελειώσει σύντομα σκέφτομαι για να αναθαρρώ μα σαν όλους τους εφιάλτες που δε διηγούμαστε οι φρικτές εικόνες τους μας ακολουθούν όλη μέρα στο γραφείο, στη δουλειά, στο μαγείρεμα, στα ψώνια, στη βόλτα, στις αγκαλιές μας. Πέντε εβδομάδες καραντίνας και συνειδητοποιώ ότι το μετά δεν θα είναι το ίδιο, η ζωή που ξέραμε δε θα είναι ίδια. Δεν ξέρω πως θα μοιάζει, αλλά θα κουβαλάει τη βαθιά χαρακιά του εγκλεισμού, το θυμό και την αγωνία της απομόνωσης. Τις τραυματικές εμπειρίες εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών που έχασαν αγαπημένους ανθρώπους χωρίς ποτέ να μπορέσουν να τους αποχαιρετήσουν. Την απόγνωση εκατομμυρίων που έχασαν τις δουλειές τους. Τη σιωπή των γυναικών που κακοποιήθηκαν βάναυσα ή και δολοφονήθηκαν χωρίς να έχουν την επιλογή να αντιδράσουν. Του πανικού των λαών που είτε άδειασαν τα ράφια με τα αναγκαία ή τα λιγότερο αναγκαία, είτε στήθηκαν στις ουρές να αγοράσουν όπλα, το απόλυτα αναγκαίο κατά τη γνώμη τους! Το βλέμμα όλων των παιδιών που ζωγράφιζαν ουράνια τόξα και καρδιές για τα τζάμια και ευχαριστούσαν καθημερινά τους γιατρούς χειροκροτώντας στα μπαλκόνια. Λέμε συχνά ότι οι κρίσεις αναδεικνύουν ευκαιρίες. Δεν πιστεύω ότι η πανδημία του 2020 είναι μια κρίση που αναδεικνύει ή θα αναδείξει ευκαιρίες. Όταν πεθαίνουν στη σιωπή των νοσοκομείων και των γηροκομείων χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορώ να δω καμία ευκαιρία να αναδεικνύεται. Καταλαβαίνω όμως ότι είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι έχουμε μόνο μια επιλογή ως κοινωνίες έλλογων, την επιστήμη. Είναι οι μέρες του θριάμβου της. Η ιστορία των ανθρώπων έχει δείξει ότι η επιστήμη έχει σπρώξει την ανθρωπότητα ένα βήμα πιο πέρα και έχει λύσει τα πιο βασικά προβλήματα υγείας και διαβίωσης. Μόνο επειδή υπάρχει η επιστήμη θα διαβάσεις το κείμενο αυτό στο διαδίκτυο και θα το σχολιάσεις, θα βγεις από την καραντίνα του κορωνοϊού και θα εμβολιαστείς, θα είσαι χαρούμενος γιατί ο φίλος σου που κόλλησε γιατρεύτηκε, θα ξαναδείς τους αγαπημένους παππούδες σου και θα τους δείξεις τα αστεία βιντεάκια της καραντίνας, θα πάρεις το αεροπλάνο και θα κάνεις το ταξίδι των ονείρων σου, θα αγοράσεις στο μέλλον ρούχα που απωθούν ή σκοτώνουν τους ιούς, θα χτίσεις το σπίτι σου με υλικά που οι επιφάνειες τους εμποδίζουν ιούς και βακτήρια και πιθανώς να μετοικήσεις στον Άρη δίνοντας στη Γη την ευκαιρία να ανακάμψει πριν την ξανακατοικήσεις. Τους επιστήμονες εμπιστεύονται και ακούνε τώρα ηγέτες και λαοί, τους δίνουν χώρο στα δελτία ειδήσεων και συμβουλεύονται τις δημοσιεύσεις τους, αυτούς όφειλαν να ακούσουν πριν την παγκόσμια καραντίνα και αυτούς οφείλουν να ακούσουν μετά. Επιστήμονες εξηγούν την πανδημία, φτιάχνουν καμπύλες και διαγράμματα για να την παρακολουθήσουν, παλεύουν για την κατανόησή της και την ίασή της, γράφουν άρθρα και αποκτούν οπαδούς. Η γνώση και η κατανόηση του τι συμβαίνει, γιατί και πώς συμβαίνει, κατευνάζει το φόβο και αφήνει χώρο για ψύχραιμες αποφάσεις. Ακόμα και οι πιο απαισιόδοξοι ξέρουν ότι η πανδημία θα τελειώσει σύντομα. Η ζωή των ανθρώπων όπως συμβαίνει πάντα – είναι αρχέγονο αυτό – θα βρει έναν κάποιο ρυθμό ξανά. Τα μεγάλα προβλήματα όμως που μας βασάνιζαν και θα μας βασανίζουν ως κοινωνίες: κλιματική αλλαγή, βιώσιμη ανάπτυξη, εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας, τώρα ξέρουμε πώς θα τα λύσουμε. Η πανδημία μας έδειξε δρόμο. Λέγεται Επιστήμη.

These days I’m at home trying to enjoy the present and not think about the aftermath. I had a hard time adjusting to the first week and getting used to the rule that I “should” stay at home. But as I watched what was happening in Italy and Spain, and when I realized how easily the virus was transmitted, I realized that as long as we stay home, we help the Health Care System responds. After the first week, I started to like my daily routine and the way it flowed. I am four weeks at home so far, I have infinite time, I am with my family, we cook together, we eat every afternoon together, I make big hugs with my son, I go for a walk almost every afternoon, I exercise (body and mind), I discover photos I took many years ago and that I had forgotten, I talk to friends and we drink wine via skype every night and above all… I’m considering. I have the following theory in my life: Whatever happens, happens for a reason. Nothing is a coincidence. Instead of grumbling and getting bored at home, let’s take advantage of this time given to us and think about whether we like our lives and especially our daily lives. I have been fighting for years now to have a beautiful and healthy daily life. I’m not sure I’ve made it. Suddenly I am forced to stay home in a predetermining daily routine, and things finally are not so bad. On the contrary, it is much nicer and calmer than before. When the quarantine is over and we return to “normalcy”, we gonna miss this period that we are going through now. Even if we complain right now that we would like to go for coffee or that we miss the gym or that the walls of the house do not fit us. The walls of the house are fine. They are the walls we built and chose. Let’s love them. And let’s see what happens next to us. Not everything revolves around us. Whatever happens the next day, let’s remember who we are these days, where we come from and where we want to go.

Αυτές τις ημέρες που είμαι στο σπίτι προσπαθώ να απολαμβάνω το τώρα και να μην σκέφτομαι το μετά. Δυσκολεύτηκα αρκετά να προσαρμοστώ την πρώτη εβδομάδα και να συνηθίσω τον κανόνα ότι “πρέπει” να είμαι στο σπίτι. Όσο όμως έβλεπα τι γινόταν στην Ιταλία και την Ισπανία και όταν κατάλαβα πόσο εύκολα μεταδίδεται ο ιός, συνειδητοποίησα ότι όσο μένουμε σπίτι βοηθάμε το Σύστημα Υγείας να ανταποκριθεί. Μετά την πρώτη εβδομάδα άρχισε να μου αρέσει η καθημερινότητα μου και ο τρόπος που κυλούσε. Είμαι πλέον τέσσερις εβδομάδες στο σπίτι, έχω άπειρο χρόνο, είμαι με την οικογένεια μου, μαγειρεύουμε παρέα, τρώμε κάθε μεσημέρι μαζί, κάνω μεγάλες αγκαλιές με τον γιό μου, πάω βόλτα σχεδόν κάθε απόγευμα, γυμνάζομαι (σώμα και μυαλό), ανακαλύπτω φωτογραφίες που τράβηξα πριν πολλά χρόνια και που είχα ξεχάσει, μιλάω με φίλους και πίνουμε κρασάκι μέσω skype παρέα κάθε βράδυ και προπαντώς …σκέφτομαι! Έχω την εξής θεωρία στη ζωή μου: Οτι συμβαίνει, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αντί να γκρινιάζουμε και να βαριόμαστε στο σπίτι, ας εκμεταλλευτούμε αυτόν τον χρόνο που μας δίνεται και ας σκεφτούμε αν μας αρέσει η ζωή μας και κυρίως η καθημερινότητα μας. Παλεύω χρόνια τώρα να αποκτήσω μια όμορφη και υγιή καθημερινότητα. Δεν είμαι σίγουρος οτι τα έχω καταφέρει. Ξαφνικά αναγκάζομαι να μείνω στο σπίτι σε μια προεξοφλημένη καθημερινότητα, και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Απεναντίας, είναι πολύ πιο ωραία και ήρεμα από πρίν. Όταν λήξει η καραντίνα και επιστρέψουμε στην “κανονικότητα” θα επιθυμήσουμε αυτή τη περίοδο που διανύουμε τώρα. Κι άς γκρινιάζουμε οτι θέλουμε να πάμε για καφέ ή ότι μας λείπει το γυμναστήριο ή οτι δεν μας χωράνε οι τοίχοι του σπιτιού. Οι τοίχοι του σπιτιού είναι μιά χαρά. Είναι οι τοίχοι που εμείς χτίσαμε και επιλέξαμε. Ας τους αγαπήσουμε. Και ας δούμε τι γίνεται λίγο πέρα από τη μύτη μας. Δεν περιστρέφονται όλα γύρω μας. Οτι και να γίνει την επόμενη ημέρα, ας θυμηθούμε αυτές τις ημέρες ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε.

The Rest of a Day

There will still love when we will open wide the front door of our home and we will run on the road, shouting, laughing and we will embrace each other like brothers who reunite after a long time?
Or we will go out slowly, silently, still scared, suspicious one for another, each one each time, no longer able to keep our distance from others,
all possible declared as unknown enemies?
In the age of home confinement, love changes its meaning.
Εrotic affairs take unconscious postponement for later on, as if not it can now be consolation, strength, a source of hope, even I could say a hobby! It is experienced as a burden, a selfish claim, unnecessary effort, not to mention a deadly danger.
The love we need is from those who have been called to be responsible to provide solutions to difficulties. We ask for love from doctors, nurses, researchers, from the government, the journalists, the good journalists. Certainly not of them who “feed” with the misfortunes and fed up with all those happen to them, to do poisonous reviews.
There is also the concern of those who give millions for the common good or those who give a dish of steaming soup to the beggar who grabs it and disappears like lightning.
I’ve read recently that even in Afghanistan, where life has been very difficult for decades, the practice of exchange and generosity, have not disappeared yet. They, like us, are locked in their homes, they, in their shacks, try as hard as they can to help the weakest.
We are armored either in a studio or in a villa with a garden, we discover how little we know about love, how much we have forgotten it, replacing with selfishness in family relationships, indifference to our sexual encounters, replacing with the social and political competition. Now this restriction, like a closed-cell, separate from the others, a family, a couple, an individual, makes us look-alike many remote islands. According to the experts, it’s time for reflection, to find out our better ourselves but also improve our relationships with the others. There is no escape anyway. In all continents, in the most populous nations, in the most isolated places, in rich and poor countries, in places of war and those in the hands of terrorists, Canada, Africa, Mongolia, Saudi Arabia, New Zealand, and the Maldives, even in the Amazon and Easter Islands, where it is not known how it got there, and of course throughout Europe and America, the virus has hit hard. Followers of various pseudo-scientific or religious theories, as well as other metaphysical ones, argue that the earth itself has decided to get rid of a useless human surplus in order to be saved.
We, here in our small country, but not only us, stayed calm for a while and started our favorite hobby, blaming others, the government and the opposition, Europe, the misinformation and really soon the usual irrelevant masses will wake up to have a foothold on television, hundreds of clicks on Twitter and Facebook, disorienting people and the increasing fear in homes. The usual ones, the irrelevant ones. In all the houses of the world, we live the same days of suffering, imprisonment, fear, with the black prospect of a poor future everywhere for all, for the poor, the less poor, for those who are not poor today but maybe tomorrow. Gradually, however, our desire to go out, calms down, the fear of another deep recession that comes fades, the couple feels disoriented by coexistence without escape, or they live it by distance as protection rather than lack, as they used to interpret, children wisely experience an unexpected gift that it makes them feel, perhaps for the first time, responsible. It’s like our walls became the Bastiani Fortress, located in the vast void of the Desert of Tartars. Do we, like Lieutenant Drogo, when we return to our normalcy, which it will no longer be the same as before, we will prefer to go back into our “prison”? Or should we accept the unknown of an unknown life, which has already been presented to us, as very difficult, and we should have to deal with humility, sacrifice, rigor?
This is the time to return to thinking, to respect the skills, in the need for community existence, to accept that there are no borders which save, the whole world suffers and all together we will pay. It is not enough to have a united Europe anymore, ideally, we need a united world. I know that it sounds really “funny” when you hear, it since it sounds like a joke! These are days of waiting and paradoxically they pass quickly, faster than usual, even doing smart work, or studying online or trying one of the many carbonara recipes that mysteriously invade into social media networks or the madness of making a crocheted blanket or making stuff on zoom with an “authoritarian” pleasure. We may miss doing things that make us passionate, like always on the other hand if you think about it, or realize that sex it’s not our primary need, let’s just say it’s less important than what we considered and sought. I leave the laptop, I get up to think about the epilogue. I open my closet and my eye falls on a corner, forgotten, one pair of satin classy pants, a red long dress, two silk shirts. As in many women’s wardrobes too. However, I wonder suddenly, from which planet do they come, from which life? By February AFFF(Athens Fashion Film Festival) opening ceremony; But what time, how much years ago; No, it was February 14, 2020, the festival’s inauguration, a winter month which usually accumulates too much work, commitments, meetings, evenings out with friends, has all that so-called fun, just 60 days…And suddenly images pass through my eyes, insta, photo, fb, twitter, premieres, parties, political discussion phrases, new “design” restaurants with stylish chefs. It’s like a “historical” movie. From another era.

Τα απομεινάρια μιας αγάπης?

Θα εξακολουθεί να υπάρχει αγάπη όταν η εξώπορτα του σπιτιού μας θα
ανοίξει διάπλατα και θα τρέξουμε στο δρόμο, φωνάζοντας, γελώντας και
θα αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον σαν αδέλφια που
ξανασυνασυναντιούνται μετά από πολύ καιρό?
Ή θα βγούμε αργά, σιωπηλά, ακόμα φοβισμένοι, καχύποπτοι, ένας την
φορά, ανίκανοι πιά να μην κρατάμε τις αποστάσεις από τους άλλους,
όλους τους πιθανούς άγνωστους εχθρούς;
Στην εποχή του οικιακού εγκλεισμού, η αγάπη αλλάζει το νόημά της. H
ερωτική αγάπη παίρνει ασυνείδητα αναβολή για μετά, σαν να μην
μπορεί τώρα να είναι παρηγοριά, δύναμη, μια πηγή ελπίδας, έστω χόμπι
ρε παιδι μου! Βιώνεται σαν μια επιβάρυνση, μια εγωιστική αξίωση, μια
περιττή προσπάθεια, για να μην πούμε ένας θανάσιμος κίνδυνος.
Η αγάπη που έχουμε ανάγκη είναι από αυτούς που έχουν κληθεί να είναι
υπεύθυνοι να δώσουν λύσεις στα δύσκολα. Ζητάμε αγάπη από τους
γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους ερευνητές, από την κυβέρνηση, τους
δημοσιογράφους, τους καλούς δημοσιογράφους. Σίγουρα όχι αυτούς
που τρέφονται με τις ατυχίες που συμβαίνουν, για να κάνουν
δηλητηριώδεις κριτικές.
Υπάρχει επίσης η αγάπη εκείνων που έχουν και δίνουν τα εκατομμύριά
τους για το κοινό καλό ή εκείνων που δίνουν ένα αχνιστό πιάτο σούπας
στον ζητιάνο που το αρπάζει και εξαφανίζεται σαν αστραπή.
Διάβασα ότι ακόμη και στο Αφγανιστάν, όπου η ζωή είναι πολύ δύσκολη
εδώ και δεκαετίες, η πρακτική της ανταλλαγής και της γενναιοδωρίας, δεν έχει εξαφανιστεί. Κλεισμένοι και αυτοί, όπως εμείς, στα σπίτια τους,
αυτοί στις παράγκες τους, προσπαθούν όσο μπορούν να βοηθήσουν
τους πιο αδύνατους.
Θωρακισμένοι είτε σε μια γκαρσονιέρα είτε σε μια βίλλα με πάρκο,
ανακαλύπτουμε πόσο λίγα γνωρίζουμε για την αγάπη, πόσο την έχουμε
ξεχάσει, αντικαθιστώντας την με εγωισμό στις οικογενειακές σχέσεις,
αδιαφορία για τις σεξουαλικές συνευρέσεις μας, με κοινωνικό και
πολιτικό ανταγωνισμό. Τώρα αυτός ο περιορισμός σε κλειστό κύτταρο
χωριστό από τα άλλα, μια οικογένεια, ένα ζευγάρι, ένα άτομο, μας κάνει
να μοιάζουμε σαν πολλά απομακρυσμένα νησιά μεταξύ τους. Σύμφωνα
με τους ειδικούς, είναι η στιγμή για προβληματισμό, να μάθουμε
καλύτερα τον εαυτό μας αλλά και να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με
τους άλλους. Ναι, σωστά όλα αυτά, όμως θα μπορούσε να συμβεί και το
αντίθετο ζώντας μέρα με τη μέρα κολλημένοι για τις εξελίξεις στο δελτίο
του κυρίου Τσιόδρα, χωρίς διαδρομή διαφυγής πουθενά στον κόσμο. Σε όλες τις ηπείρους, στα πολυπληθέστερα έθνη, στα πιο απομονωμένα
μέρη, σε πλούσιες και φτωχές χώρες, σε μέρη πολέμου και σε εκείνα
που είναι στα χέρια των τρομοκρατών. στον Καναδά την Αφρική, τη
Μογγολία και τη Σαουδική Αραβία, τη Νέα Ζηλανδία και τις Μαλδίβες:
ακόμη και στις φυλές του Αμαζονίου και στο νησί του Πάσχα, όπου δεν
είναι γνωστό πώς έφτασε εκεί, και φυσικά σε όλη την Ευρώπη και στην
Αμερική, ο ιός έχει «χτυπήσει» δυνατά.
Οι ακόλουθοι διαφόρων ψευτο-επιστημονικών η θρησκευτικών θεωριών
αλλά και άλλων μεταφυσικών, υποστηρίζουν ότι η ίδια η γη αποφάσισε
να απαλλαγεί από ένα άχρηστο ανθρώπινο πλεόνασμα για να σωθεί.
Εμείς εδώ στην μικρή μας χώρα, αλλά όχι μόνο εμείς, μείναμε για λίγο
ήρεμοι και ξεκινήσαμε το αγαπημένο μας χόμπυ, το να κατηγορούμε
τους άλλους, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, την Ευρώπη, την
παραπληροφόρηση και σε λίγο πάλι θα ξυπνήσουν οι συνήθεις μάζες
άσχετων ομιλητών να έχουν βήμα στις τηλεοράσεις, εκατοντάδες κλικ
στα τουίτερ και τα φβ, αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο και μεγαλώνοντας τον φόβο στα σπίτια. Οι συνήθεις άσχετοι.
Σε όλα τα σπίτια του κόσμου, ζούμε τις ίδιες μέρες ταλαιπωρίας,
φυλάκισης, φόβου, με τη μαύρη προοπτική ενός φτωχού μέλλοντος
παντού για όλους, για τους φτωχούς, τους λιγότερο φτωχούς, για
εκείνους που δεν είναι φτωχοί σήμερα.
Σιγά σιγά όμως η επιθυμία για έξοδο ηρεμεί, ο φόβος για ακόμα μια
βαθιά ύφεση που έρχεται ατονεί, το ζευγάρι νιώθει αποπροσανατολισμένο από τη συνύπαρξη χωρίς διαφυγή, ή ζει την απόσταση ως προστασία παρά ως έλλειψη όπως συνήθιζε να ερμηνεύει, τα παιδιά βιώνουν με σύνεση ένα απροσδόκητο δώρο που τους κάνει να αισθάνονται, ίσως για πρώτη φορά, υπεύθυνοι.
Είναι σαν οι τοίχοι μας να γίνονταν το φρούριο Bastiani που βρίσκεται
στο απέραντο κενό της ερήμου των Ταρτάρων. Μήπως εμείς, όπως ο
υπολοχαγός Drogo, όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα μας, που
δεν θα είναι πλέον η ίδια όπως πριν, προτιμήσουμε να ξαναγυρίσουμε
στην «φυλακή» μας?
Ή μήπως θα ‘πρεπε να δεχτούμε το άγνωστο μιας άγνωστης ζωής, η
οποία μας έχει ήδη παρουσιαστεί ως πολύ δύσκολη, και να την
αντιμετωπίσουμε με ταπεινότητα, θυσία, αυστηρότητα;
Αυτή είναι η στιγμή για επιστροφή στη σκέψη, στο σεβασμό των
δεξιοτήτων, στην ανάγκη για την ύπαρξη κοινότητας, να αποδεχτούμε ότι
δεν υπάρχουν σύνορα που σώζουν, ότι ολόκληρος ο κόσμος υποφέρει
και όλοι μαζί θα πληρώσουμε. Δεν αρκεί καν η ύπαρξη μιας ενιαίας
Ευρώπης, ιδανικά χρειάζεται ένας ενιαίος κόσμος. Πολύ γέλιο «πέφτει» φυσικά, όταν το ακούς μιας και ακούγεται σαν ανέκδοτο!
Αυτές είναι μέρες αναμονής και παραδόξως περνούν γρήγορα,
γρηγορότερα από το συνηθισμένο ακόμη και κάνοντας smart δουλειά, ή σπουδάζοντας στο διαδίκτυο ή δοκιμάζοντας μία από τις πολλές συνταγές καρμπονάρα που εισβάλλουν μυστηριωδώς στα κοινωνικά δίκτυα ή την τρέλα να φτιάχνεις μια κουβέρτα βελονάκι ή την αυταρχική ευχαρίστηση να κάνεις πράγματα με το zoom.
Μπορεί να μας λείπει να κάνουμε πράγματα που μας παθιάζουν , όπως
πάντα εξ άλλου αν το καλοσκεφτείς, ή να συνειδητοποιήσουμε ότι το σεξ
δεν είναι η πρωταρχική μας ανάγκη, ας πούμε μάλλον ότι είναι λιγότερο
σημαντικό από ότι θεωρούσαμε και επιδιώκαμε.
Η αγάπη τώρα δεν αγγίζει, δεν είναι δέρμα και σώμα, δεν δίνει και ζητάει
ευχαρίστηση: γιατί τώρα, όπως ακούγεται κάθε μέρα, αν αγαπάμε
άλλους – οι γνωστοί αγαπημένοι μας- και αγαπάμε τον εαυτό μας πρέπει
να μείνουμε χωρίς την ευχαρίστηση ή τουλάχιστον να αρκεστούμε σε
κάτι « λιγότερο».
Αφήνω το λαπτοπ, σηκώνομαι για να σκεφτώ τον επίλογο. Ανοίγω την
ντουλάπα μου και πέφτει το μάτι μου σε μια γωνία, ξεχασμένα, ένα
σατέν παντελόνι, ένα κόκκινο μακρύ φόρεμα, δύο μεταξωτά πουκάμισα. Όπως και σε πολλές γυναικείες ντουλάπες. Ωστόσο, αναρωτιέμαι
ξαφνικά: Από ποιον πλανήτη προέρχονται, από ποια ζωή; Από τον
Φεβρουάριο της τελετής έναρξης του AFFF? Αλλά ποιό χρόνο, πόσα
χρόνια πριν; Όχι, ήταν στις 14 Φεβρουαρίου 2020, ένα χειμερινό μήνα
που συνήθως συσσωρεύει δουλειά, δεσμεύσεις, συναντήσεις, βράδια
έξω με φίλους, έχει όλο αυτό που λέγεται διασκέδαση μόλις 60 μέρες
πριν.
Και ξαφνικά περνάνε εικόνες από τα μάτια μου, insta, photo, fb, twitter,
πρεμιέρες, πάρτυ, φράσεις πολιτικών συζητήσεων, καινούργια
ντιζαινάτα εστιατόρια με αστεράτους σεφ. Σαν να είναι μια ταινία
εποχής. Μιας άλλης εποχής.

What we see, hear and experience lately seems unprecedented. Undoubtedly the challenge is great and staying healthy has become everyone’s primary goal. Many of our fellow human beings do not have the opportunity to stay safe from danger: doctors and nursing staff, refugees and migrants in detention centers, homeless people, those who care for the elderly and workers who are forced to work in the middle of the pandemic are just a few examples. In contrast to the previous years of the crisis, there is a relative concort between us as we discover new ways of solidarity and correlation. We have increased the distances between us and yet in many cases, this has brought us closer. In the midst of a generalized crisis, the status quo is being revoked and we are experiencing a state of chaos, a state where new potentials are possible. It is our opportunity to reflect on our relationship with ourselves, our fellow human beings, the other animals on our planet. Let’s reconsider our role in the process of life, and act. In order to get out of it more mature, more consistent, more harmonious, let’s review our daily choices. Let’s expand these days’ solidarity and for the first time let’s include all the creatures that need us. Those that, for the sake of our taste, convenience or tradition, are transformed by people into objects. It is ultimately a matter of justice, compassion, culture.

Όσα βλέπουμε, ακούμε και βιώνουμε το τελευταίο διάστημα μοιάζουν πρωτόγνωρα. Αναμφίβολα η πρόκληση είναι μεγάλη και το να παραμείνουμε υγιείς έχει γίνει πρωταρχικός στόχος όλων. Πολλοί συνάνθρωποί μας δεν έχουν τη δυνατότητα να μείνουν σε απόσταση ασφαλείας από τον κίνδυνο: ιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, πρόσφυγες και μετανάστες/-στριες στα κέντρα κράτησης, άστεγα άτομα, όσοι και όσες φροντίζουν ηλικιωμένους, αλλά και εργατικό προσωπικό που αναγκάζεται να δουλέψει εν μέσω πανδημίας είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης διαφαίνεται μια σχετική ομόνοια αναμεταξύ μας καθώς ανακαλύπτουμε νέους τρόπους αλληλεγγύης και συσχετισμού. Έχουμε αυξήσει τις μεταξύ μας αποστάσεις και όμως αυτό σε πολλές περιπτώσεις μας έχει φέρει πιο κοντά. Εν μέσω γενικευμένης κρίσης τo status quo αναιρείται και βιώνουμε συνθήκη χάους, συνθήκη όπου νέες πιθανότητες είναι δυνατές. Είναι η ευκαιρία μας να στοχαστούμε πάνω στη σχέση μας με τον εαυτό μας, το συνάνθρωπο, τα λοιπά επί του πλανήτη μας ζώα,. Να επανεξετάσουμε τη συμμετοχή μας στη διεργασία της ζωής και να ενεργήσουμε. Προκειμένου να βγούμε από αυτό ωριμότεροι, συνεπέστεροι, αρμονικότεροι, ας αναθεωρήσουμε τις καθημερινές μας επιλογές. Ας διευρύνουμε την αλληλεγγύη των ημερών και για πρώτη φορά ας συμπεριλάβουμε όλα τα πλάσματα που μας έχουν ανάγκη. Αυτά που για χάρη της γεύσης μας, της ευκολίας ή της παράδοσης μετατρέπονται από άτομα σε αντικείμενα. Είναι τελικά ζήτημα δικαιοσύνης, συμπόνιας, πολιτισμού.

The leading picture is a collage of Evangelos Kyriakos, which depicts a talisman, compass in the shape of an eye. It was first presented in the Mykonos Biennale 2019. The bracelet is two swallows made by oxidized silver with rubies. Swallows have been presented in the Museum of Art&Design in New York. Η κύρια φωτογραφία είναι ένα κολάζ του Εύαγγελου Κυριακού, η οποία απεικονίζει ένα φυλακτό, πυξίδα σε σχήμα ματιού. Πρωτοπαρουσιάστηκε στη Biennale της Μυκόνου 2019.

Evangelos Kyriakos is a jewellery designer who has been experimenting with the image in a broader context. He considers that the creative procedure doesn’t apply to any predetermined rules & norms. One can always invent ways to give form to an idea. He has studied graphic design and jewellery design and making in Athens. He has presented his jewels in exhibitions in Greece and abroad, which include NY, London, and Vicenza. He lives and works in Athens. www.evangeloskyriakos.com

Ο Ευάγγελος Κυριακός είναι σχεδιαστής κοσμημάτων. Έχει παρουσιάσει κοσμήματά του σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ανάμεσα στις οποίες «A Jewellery made in Greece» στο Μuseum of art and design (Nέα Yόρκη), «Chemcraft» στη γκαλερί Εspacio (Λονδίνο), «The Essentiality of the Form» στο Palakiss center (Vicenza, Ιταλία), «Biennale of Arts» στη Σαντορίνη, «Cross the line» στη γκαλερί Genesis (Αθήνα) και στην ατομική «Ο αστερισμός του προσώπου» στη γκαλερί Marnery (Αθήνα). Σπούδασε γραφιστική και σχεδιασμό-κατασκευή κοσμήματος στη Σχολή Βακαλό. Συνέχισε τις σπουδές του στο κόσμημα στο Istituto Lorenzo de Medici και στο Alchimia Contemporary Jewellery school της Φλωρεντίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. www.evangeloskyriakos.com