Τhe Day after the Coronavirus Era…Η Επομένη μέρα της Εποχής του Κοροναϊού…

COVID-19 – Let’s be guided by nature

I am a country girl and during my childhood, I used to spend most of my leisure time outside. I love being outdoors, and in this time of crisis and confinement, at least I can enjoy my flower-decorated balcony. Usually once a day, as workload permits, I need to get out – to see people, to enjoy how springtime changes our surroundings. I love the beautiful houses in Brussels. I love the architectural style of the brick buildings, which are so different from houses back home in Austria. In the small front yards, after the wintertime, a beauty contest has started between the different flowers and bushes whose names I try to find with the help of a special app. I look at the trees and it is fascinating to see the green become denser from day to day and the leaves condense the view of the sky. It is like resurrection after death – a celebration of renewal, like Christians marking Easter in spring –
and this incredible energy, which nature exemplifies to us.

Let’s see Covid as the winter season with the knowledge that spring will come again.With regard to the Covid-19 crisis and the time after, let me draw a parallel to nature. I would like to compare the Covid crisis to a severe winter, which poses great challenges to nature as the crisis is posing to us now. Every year after the wintertime or dry season, nature fights for its survival, with the interaction of the elements, of earth, water and sun, but also of the smallest bacilli and bacteria, insects, animals and plants making it possible for barren gardens, leafless trees, brown meadows to change within a few weeks into lush green and bright colors that compete with the glow of sunlight. The strength of nature is the interaction and cooperation of all parts of it. It is not a question of what gives more or what gives less, it goes without saying that every aspect of nature gives what is necessary to overcome the bleakness of winter. That’s the natural flow. Like we expect that flowers are blooming after a cold winter again, so generations before us believed in the future of this continent; they believed in accomplishing it together – despite the debris and suffering that surrounded them. Seen from this perspective, I am convinced that we have
all reason to trust that we will overcome this crisis in a joint effort that will make us not only stronger, but better.

Let us be guided by the strength of nature, we are part of it!

1. COVID-19 – Ας καθοδηγηθούμε από τη φύση.

    

    

    

    

   Είμαι ένα κορίτσι από επαρχία και κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας, περνούσα το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου έξω. Αγαπώ να βρίσκομαι σε εξωτερικούς χώρους, και σε αυτή την εποχή της κρίσης και του περιορισμού, τουλάχιστον μπορώ να απολαύσω το λουλουδιαμένο μου μπαλκόνι. Συνήθως μία φορά την ημέρα, όταν το επιτρέπει ο φόρτος εργασίας, πρέπει να βγω – για να δω τους ανθρώπους, να απολαύσω πώς η εποχή της άνοιξης αλλάζει το περιβάλλον μας.
   Λατρεύω τα όμορφα σπίτια στις Βρυξέλλες. Λατρεύω το αρχιτεκτονικό στιλ των κτιρίων από τούβλα τόσο διαφορετικό από τα σπίτια της Αυστρίας. Στις μικρές μπροστινές αυλές, μετά το χειμώνα, ξεκίνησε ένας διαγωνισμός ομορφιάς μεταξύ των διαφόρων λουλουδιών και θάμνων, των οποίων τα ονόματα προσπαθώ να βρω με τη βοήθεια μιας ειδικής εφαρμογής. Κοιτάζω τα δέντρα και είναι συναρπαστικό να βλέπεις το πράσινο να γίνεται πιο πυκνό από μέρα σε μέρα και τα φύλλα να συμπυκνώνονται με θέα τον ουρανό.Είναι σαν την ανάσταση μετά το θάνατο – μια γιορτή ανανέωσης, που οι Χριστιανοί που σηματοδοτούν το Πάσχα την άνοιξη – και αυτή η απίστευτη ενέργεια, που μας δίνει η φύση.
   Ας δούμε το Covid σαν μια χειμωνιάτικη περίοδο, με τη γνώση όμως ότι η Άνοιξη θα έρθει ξανά.
   Όσον αφορά την κρίση Covid-19 και την επόμενη φορά, επιτρέψτε μου να κάνω ένα παραλληλισμό με τη φύση. θα ήθελα να συγκρίνετε την κρίση του Covid με έναν βαρύ χειμώνα, που δημιουργεί μεγάλες προκλήσεις για τη φύση όπως είναι η κρίση που μας θέτουν τώρα. Κάθε χρόνο μετά το χειμώνα ή την εποχή της ξηρασίας, η φύση παλεύει για την επιβίωσή της, με αλληλεπίδραση των στοιχείων, της γης, του νερού και του ήλιου, αλλά και των μικρότερων βακίλων και βακτηρίων, έντομα, ζώα και φυτά που καθιστούν γόνιμο έναν άγονο κήπο, χωρίς φύλλα δέντρα, καφέ λιβάδια άλλαξαν μέσα σε λίγες εβδομάδες σε πλούσια πράσινα και φωτεινά χρώματα που ανταγωνίζονται τη λάμψη του ηλιακού φωτός. Η δύναμη της φύσης είναι η αλληλεπίδραση και η συνεργασία όλων των μερών της. Δεν είναι θέμα τι δίνει περισσότερα ή λιγότερα, είναι αυτονόητο ότι κάθε πτυχή της φύσης δίνει ό, τι είναι απαραίτητο για να ξεπεραστεί η ζοφερότητα του χειμώνα. Αυτή είναι η φυσική ροή. Όπως περιμένουμε τα λουλούδια να ανθίσουν ξανά μετά από έναν κρύο χειμώνα, έτσι γενιές πριν από εμάς πίστευαν στο μέλλον αυτής της ηπείρου · πίστευαν ότι το έκαναν μαζί – παρά τα συντρίμμια και τη ταλαιπωρία που τους περίεβαλαν. Βλέποντας από αυτήν την οπτική γωνία, είμαι πεπεισμένη ότι έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι θα ξεπεράσουμε αυτήν την κρίση με μια κοινή προσπάθεια που θα μας κάνει όχι μόνο ισχυρότερους, αλλά καλύτερους.

2. Ας καθοδηγηθούμε από τη δύναμη της φύσης, είμαστε μέρος αυτής!

 The essential is invisible to the eye.

I sit in my farmhouse by the sea. I have good internet connection despite my rural isolated location. Each morning I feel lucky to be able to walk along the coastline, looking out to sea, knowing the next piece of land across the Atlantic is New York, almost 5,000 miles away. I feel the great privilege of my comfort. I can magically turn the cold morning air a warm embrace. Everything is relative. I take a short swim in the sharp Atlantic salty waves and when I run out of the sea the sand and stones feel hot beneath my feet. At extremes, it’s hard to tell the difference between burning and freezing.Throughout the week I wonder why I don’t have more free time. Suddenly I am not doing my usual hours and hours of travel and commuting. I realise that I have filled that time by reducing my pace. I notice the number of people I speak to online who acknowledge the
awful strains and consequences of the virus, but who express appreciation for their own situation.Like in the Saint-Exupéry classic, The Little Prince reminds us that grown-ups are unable to perceive what is important in life. Perhaps this lockdown, this pause in our normally relentless lives has given us all a chance to reconsider what is important and what is not.
From every crisis comes a lesson and an opportunity to rebuild.I settle in to my day, focussing on Sustainable Development, focussing on Circular Economy, focusing on a Green Recovery. I am hopeful that we have had a collective change in perception. We now know which jobs and people are essential workers. It is interesting to notice how we value them, and the ways we have not been valuing them. It is uplifting to see how as a species we can work together, behave collectively for a greater good. Together
we are acting at personal expense to protect the lives of other vulnerable groups. We are also seeing the sad consequences of not listening to the evidence, and of postponing action. I go to bed early and sleep well.

Tο βασικό είναι αόρατο στο μάτι.

Κάθομαι στην αγροικία μου δίπλα στη θάλασσα. Έχω καλή σύνδεση στο Διαδίκτυο παρά την απομονωμένη αγροτική μου τοποθεσία. Κάθε πρωί νιώθω τυχερός που μπορώ να περπατήσω κατά μήκος της ακτογραμμής, κοιτάζοντας τη θάλασσα, γνωρίζοντας ότι το επόμενο κομμάτι γης πέρα ​​από τον Ατλαντικό είναι η Νέα Υόρκη, περίπου 5.000 μίλια μακριά. Και νιώθω το μεγάλο προνόμιο της άνεσής μου. Μπορώ μαγικά να μετατρέψω το πρωινό  κρύο αεράκι σε μια ζεστή αγκαλιά. Όλα είναι σχετικά. Κάνω μια μικρή βουτιά στα αιχμηρά αλμυρά κύματα του Ατλαντικού και όταν τρέχω έξω από τη θάλασσα η άμμος και οι πέτρες φαίνoνται ζεστές κάτω από τα πόδια μου. Στα άκρα, είναι δύσκολο να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ καψίματος και παγώματος. Καθ ‘όλη τη διάρκεια της εβδομάδας αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Ξαφνικά δεν κάνω τις συνηθισμένες ώρες ταξιδιού και μετακινήσεων. Συνειδητοποιώ ότι έχω γεμίσει εκείνο τον χρόνο επειδή μείωσα το ρυθμό μου. Παρατηρώ τον αριθμό των ατόμων που μιλάω στο Διαδίκτυο και αναγνωρίζουν τα φοβερά στελέχη και συνέπειες του ιού, αλλά ταυτόχρονα αξιολογούν τη δική τους κατάσταση. Όπως και στο κλασικό o μικρός Πρίγκηπας, μας υπενθυμίζει ότι οι ενήλικες δεν μπορούν να αντιληφθούν τι είναι σημαντικό στη ζωή. Μέχρι σήμερα κινήθηκα, εστιάζοντας στην αειφόρο ανάπτυξη, στην κυκλική οικονομία, σε μια πράσινη ανάκαμψη. Ελπίζω πλέον να έχουμε μια συλλογική αλλαγή αντίληψης. Γνωρίζουμε τώρα ποιες θέσεις εργασίας είναι βασικές για τη ύπαρξη μας και ποιοί άνθρωποι είναι οι βασικοί εργαζόμενοι. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήστε πώς τους εκτιμούμε πλέον και τους τρόπους που δεν τους εκτιμούσαμε μέχρι τώρα. Είναι εξυψωτικό  ως είδος ότι  μπορούμε να συνεργαστούμε, να συμπεριφερόμαστε συλλογικά για ένα μεγαλύτερο καλό. Μαζί ενεργούμε για την προστασία των ζωών ευάλωτων ομάδων έστω και αν χρειαστεί με προσωπικά μας έξοδα. Βλέπουμε επίσης τις θλιβερές συνέπειες της μη ακρόασης των στοιχείων και της αναβολής της δράσης. Πλέον πάω νωρίς για ύπνο και κοιμάμαι καλά.

The term coronavirus first came to my mind at the end of February, while I was travelling to Thessaloniki. The immediate question I asked myself was whether to wear a mask or not. I decided not to.
Two weeks later, back in Luxembourg, the scenery became rather After the imposition of general lockdowns throughout the world, I soon developed a
feeling inside myself that some things will probably change forever.
It probably took me two more weeks to adapt to this situation and, when looking around me and within myself, I began to feel the very deep meaning of the word ‘resilience’ different. Eventually, and despite of the heavy scar this crisis will leave, I decided to focus on a more optimistic view for ‘the day after’. As a grand-mother I do want to see the positive side of what is going on all over the world and I do want to imagine how life on this planet could be if…

The metamorphosis of our environment, the generosity and kindness of neighbours, the creativity of people in all walks of life, the appreciation of the ‘system-relevant’ workers, the growing knowledge of what we actually need and what is superfluous, the general slowdown of the whole society, even the cruel unaccomplished need to hug: all these different aspects show the radically different way of life we may have to adopt in the
post-corona period. I wish, for myself and especially for the next generation of my little grandchildren, to be empowered to embrace this ‘well-being’ we are rediscovering.
May we soon return to the streets to claim this!

Ο όρος coronavirus ήρθε για πρώτη φορά στο μυαλό μου στα τέλη Φεβρουαρίου, ενώ ταξίδευα στη Θεσσαλονίκη. Η άμεση ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου ήταν αν θα φορέσω μάσκα ή όχι. Αποφάσισα να μην το κάνω.Δύο εβδομάδες αργότερα, πίσω στο Λουξεμβούργο, το τοπίο έγινε αρκετά διαφορετικό. Μετά την επιβολή lockdown σε όλο τον κόσμο, σύντομα ανέπτυξα μια αίσθηση μέσα μου ότι κάποια πράγματα πιθανότατα θα αλλάξουν για πάντα.
Μάλλον χρειάστηκαν δύο ακόμη εβδομάδες για να προσαρμοστώ σε αυτήν την κατάσταση και πλέον όταν κοιτάζω γύρω μου και μέσα μου, άρχισα να αισθάνομαι την πολύ βαθιά έννοια της λέξης «ανθεκτικότητα». Τελικά, και παρά την έντονη ουλή που θα αφήσει αυτή η κρίση όταν φύγει, αποφάσισα να επικεντρωθώ σε μια πιο αισιόδοξη άποψη για την «επόμενη μέρα».
Ως γιαγιά, θέλω να δω τη θετική πλευρά του τι συμβαίνει σε όλο το
κόσμο και θέλω να φανταστώ πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη εάν…

Η μεταμόρφωση του περιβάλλοντός μας, η γενναιοδωρία και η καλοσύνη των γειτόνων, η δημιουργικότητα ανθρώπων σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, η εκτίμηση των εργαζομένων που «σχετίζονται με το σύστημα»,
η αυξανόμενη γνώση του τι πραγματικά χρειαζόμαστε και τι είναι περιττό, η γενική επιβράδυνση ολόκληρης της κοινωνίας, ακόμη και η σκληρή ανεκπλήρωτη ανάγκη να αγκαλιάσουμε όλες αυτές τις διαφορετικές πτυχές που δείχνουν τον ριζικά διαφορετικό τρόπο ζωής που ίσως χρειαστεί να υιοθετήσουμε στη μετα-κορώνα περίοδο. Εύχομαι, για τον εαυτό μου και ειδικά για την επόμενη γενιά των εγγονιών μου, να έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτήν την «ευημερία» που ανακαλύπτουμε ξανά.
Ίσως επιστρέψουμε σύντομα στους δρόμους για να το διεκδικήσουμε αυτό!

The leading image, a fashion, bitter-sweet commentary, with the title #thecoronadiaries from Irene Barsaki, a fashion designer-visual artist.

Η κύρια φωτογραφία, ένα γλυκόπικρο fashion σχόλιο, με το τίτλο #thecoronadiaries είναι της Ειρήνης Μπαρσάκη, Σχεδιάστρια Μόδας-Εικαστικός.