Τhe Day after the Coronavirus Era…Η Επομένη μέρα της Εποχής του Κοροναϊού…(II)

Since perception is a kind of reality, ethicalode.com asked the opinion of our fellow citizens to foresee what is coming after the very next day of the Coronavirus era.

Σύμφωνα με τη πεποίθηση ότι η αντίληψη είναι μια μορφή πραγματικότητας, το ethicalode.com ζήτησε τη γνώμη των συμπολιτών μας για να προβλέψουμε τι έρχεται την επόμενη μέρα μετά τον Κορονoϊό.

I’m in New York where the dead have reached 4,500, a reality that stays out of my mind that has just discovered its plant properties: Without admiring nature, or breathing in the mountains, or diving into the sea, my mind has grown roots in this time and space; when my house has turned into a shell. How can I write with this mind about the economic-political and the political-economic, the Holy Alliance or digital feudalism? not that ideas that dance like mosquitoes do not occur to me. Ideas about a viral Third World War, genocide from Arian Martians, the Nemesis of Entropy: consequent sequences and mathematical progressions, which remind me of the baroque tapestry of recurring motifs or the prophetic calculations of Nostradamus. But the door to metaphysics, to the madness and the intelligence, is an obsession. I too have my own trial of the lazy theory of the Socratic paradox… The biggest “Conspiracy is the Coincidence’. Therefore the dematerialization through technology is a coincidence with the planetic synod and the cross to the air dimension of Aquarius. Another coincidence is the disarming of testosterone through the plastic ameba and its replicas of the female hormones. Now, the truth is beyond fatalism, and when we’re done with the Corona Virus era we’ll all be like Alice in Wonderland drinking doomed tea at exactly 5 p.m… But for now, we can dream, it costs nothing, it neither annoys anyone, nor fatten us. We can also realize our endogenous capacities to succeed the discovery of telepathy and understanding our healing powers. With the suspending thought, we can join our cosmic body. From ants we will become cicadas, we will dress in togas, we play the balalaika, under giant orchids/ GMO antennas with crystal batteries. We will sing, we will dance and make love like the eels in the Sargasso Sea. Discussing with the animals and the plants through a sacred telepathic love in a utopian society, with nothing spartan or competitive, just the acceptance learned from the dolphins and animism in the embrace of a Eusmilia

Είμαι στην Νέα Υόρκη όπου οι νεκροί έφτασαν χτες τους 4500, μια πραγματικότητα που μένει έξω από το μυαλό μου που μόλις έχει ανακαλύψει τις φυτικές του ιδιότητες. Δίχως να θαυμάζει την φύση, να εισπνέει τα βουνά η να βυθίζεται στην θάλασσα το μυαλό μου έχει ριζώσει στην ώρα και την στιγμή για μα μην πω και το σπίτι που έχει μετατραπεί σε κέλυφος. Με τέτοιο μυαλό πως να γράψω για την οικονομικόπολιτική πολιτικοοικονομία,την Ιερή Συμμαχία ή την ψηφιακή φεουδαρχία; Όχι ότι δεν με περιτριγυρίζουν χορεύοντας σαν κουνούπια ιδέες περί τρίτου παγκόσμιου μικροβιακού πολέμου, γενοκτονίες από Άριους Αριανούς, η Νέμεσις της εντροπίας, με συγκυρίες ακολουθίες και μαθηματικές προόδους, που θυμίζουν μπαρόκ ταπετσαρίες με επαναλαμβανόμενα μοτίβα και μαντείες του Νοστράδαμου. Όμως επειδή η πόρτα της μεταφυσικής, της τρέλας και της εξυπνάδας είναι η εμμονή,έχω κι εγώ την δίκη μου τεμπέλικη θεωρία όπως το Σωκρατικό ‘’εν οίδα… ‘’ που λέει ότι ‘’η μεγαλύτερη Σκευωρία είναι η Σύμπτωση ‘’. Σύμπτωση λοιπόν η αποϋλοποίηση μέσω από την ίδια την τεχνολογία, σύμπτωση η πλανητική σύνοδος και το περασμα της διάστασης στον αέρινο Υδροχόο, σύμπτωση ο αφοπλισμός της τεστοστερόνης από τα πλαστικά κακέκτυπα των θηλυκών ορμονών. Τώρα, η αλήθεια είναι πέρα από μοιρολατρική κι όταν τελειώσουν όλα αυτά θα βρεθούμε όλοι σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων να πίνουμε καταδικασμένοι τσάι στις 5 μ.μ ακριβώς… Όμως προς το παρόν μπορούμε να ονειρευόμαστε, δεν στοιχίζει τίποτα, δεν παχαίνει και δεν ενοχλεί. Μπορούμε ακόμα συνειδητοποιώντας τις ενδογενείς δυνατότητες μας να νιώσουμε την τηλεπάθεια, να αντιληφθούμε τις ιαματικές μας ιδιότητες, και με την αιώρηση της σκέψης να βρούμε το κοσμικό μας σώμα. Και μπορούμε να ονειρευτούμε ότι από μυρμήγκια θα γίνουμε τζίτζικες και θα φοράμε παρεώ παίζοντας μπαλαλάικα κάτω από τεράστιες ορχιδοειδή κεραίες με κρυστάλλινες μπαταρίες τραγουδώντας και χορεύοντας, ερωτευμένοι όπως τα χέλια στην θάλασσα των Σαργασσών. Συζητώντας τα ζώα και τα φυτά με μεθυστική ιερή τηλεπαθητική αγάπη σε μια κοινωνία ουτοπιστική, που δεν θάψει με τίποτα το Σπαρτιάτικο η το ανταγωνιστικό παρά μόνο αποδοχή που θα μας διδάξουν τα δελφίνια, ο ανιμισμός κι η αγκαλιά της Ευσμιλίας.

Some thoughts for the day after…

We are learning a lot these days. We agree on even more. We see incredible decisions taken rapidly and without discussions. Like if each day we were smarter and wiser. We discover and agree that:
Our dependence on some strategic products, pieces or equipment produced at the other end of the world is crazy. Shall we produce some of them again in Europe?
We can telework, e-learn, practice telemedicine or have tele-meetings more often and easier than we thought. Shall we continue this practice after? Shall we reduce these hours lost in commuting and traveling and the pollution generated by these unnecessary moves?
It is criminal to reduce expenses for public health (just to allow some pay fewer taxes) to a point that human lives are lost and when epidemics like the one we live occur there are so insufficient that the only solution is to stop all economic activities and provoke recessions like the one we shall know soon. Some low-paid and underestimated jobs like nurses, couriers, cleaners are strategic and cannot stop whatever happens, while more considered ones are so useless. Shall we reconsider the treatment of these strategic jobs after the crisis? What we shall remember of all that after the crisis? Who from those in power will accept to abandon some of their privileges and interests to allow us to respect the lessons we have learned and to make our world better and safer? I wish that the crisis we live will invite all of us to see the world differently and will learn us to decide and live in another way avoiding the scenario we lived after the 2008 crisis – when we repeated after it our errors the same as before and, in some cases, we managed to make things worse…

Réflexions sur l’après crise…

On apprend beaucoup. On voit des décisions que nous imaginions impossibles se prendre à une vitesse impressionnante, sans contestation. Nous devenons chaque jour plus sages et plus savants.
On découvre que¨ notre dépendance en produits, en équipements ou en pièces détachées venus de très loin peuvent tuer non seulement des entreprises mais aussi des personnes. Se remettra-t-on à conserver un peu de production industrielle en Europe ?
Οn peut télétravailler, télé-apprendre, télé-ausculter, se télé-réunir beaucoup plus souvent et facilement qu’on pensait. Mettra t’on fin après cela à toutes ces heures de déplacement inutiles, à tous ces voyages en avion dégageant des tonnes de CO2 ?
C’est criminel que des pays décident, pour diminuer les impôts ou leur dette, de ne plus avoir assez de moyens dans les hôpitaux publics pour faire face aux besoins en période d’épidémie. Abandonnera-t-on les politiques d’austérité après cette crise ? Des métiers trop mal payés et méprisés sont essentiels : coursiers, infirmiers, éboueurs, petits commerce de quartier. Les revaloriserons nous ?Mais une fois la crise finie qu’aurons-nous retenu ? Quels sont les puissants qui renonceront à leurs privilèges pour que notre monde devienne meilleur et moins dangereux ? Je souhaite que cette crise nous fasse voir le monde autrement et surtout nous aide à décider et vivre autrement. J’ai encore un peu de mal à y croire, car je l’avais cru quand la crise de 2008 est arrivée et qu’aucune de ses leçons ne nous a rendu moins cupides et plus savants.

Σκέψεις για την επόμενη μέρα…

Μαθαίνουμε πολλά αυτές τις μέρες. Συμφωνούμε σε ακόμα περισσότερα. Βλέπουμε να παίρνονται απίστευτες αποφάσεις γρήγορα και χωρίς αντιρρήσεις. Σαν να γινόμασταν όλοι κάθε μέρα πιο σοφοί. Ανακαλύψαμε και συμφωνούμε ότι είναι παράλογη η εξάρτηση μας από στρατηγικά προϊόντα, εξαρτήματα ή εξοπλισμούς που παράγονται στην άλλη άκρη του κόσμου. Θα παράγουμε πάλι μερικά από αυτά στην Ευρώπη;
Mπορούμε να τηλεργαστούμε, να μάθουμε εξ’ αποστάσεως, να κάνουμε ιατρικές εξετάσεις εξ’ αποστάσεως, να κάνουμε τηλεδιασκέψεις πολύ πιο συχνά και πολύ πιο εύκολα που νομίζαμε. Θα το συνεχίσουμε μετά; Θα μειώσουμε τις περιττές μετακινήσεις και τα περιττά ταξίδια για να κερδίσουμε χρόνο για τον εαυτό μας και τους δικούς μας και για να μειώσουμε την ενεργειακή μας κατανάλωση;
Είναι εγκληματικό να αποφασίζονται, για να πληρώσουν κάποιοι λιγότερους φόρους, περικοπές στην δημόσια υγεία που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές και δεκαπλάσια λεφτά όταν οι περικοπές αυτές εμποδίζουν την αντιμετώπιση πανδημιών όπως αυτή που ζούμε χωρίς την απόλυτη παράλυση κάθε οικονομικής δραστηριότητας και μία τρομακτική οικονομική ύφεση. Θα εγκαταλείψουμε τέτοιου είδους πολιτικές λιτότητας;
Κάποια επαγγέλματα κακοπληρωμένα και που περιφρονούμε είναι πολύτιμα: νοσοκόμες, καθαριστές, μεταφορείς, σκουπιδιάρηδες…Θα τους φερθούμε καλλίτερα μετά την κρίση;

Hey, I’m writing to you because my phone randomly stopped working out of nowhere. My computer, on the other hand, is reading my mind to finish my sentences. They are on to me, but I am also on to them. You and the others might think I am a bit depressive, maybe a bit hypochondriac and way too hypothetical. But, the truth is, I just feel things more strongly. When a slight breeze pushes a shard of grass, I feel it behind my ear. When someone steps on a snail and crushes it my stomach hurts. To get to the point, I felt a change coming on months ago. Shortly after I started working for BUG-A-SALT. I felt a sudden connection to the earth and to nature. I discovered podcasts and started listening to Planetary Radio all day long. After work, I’d drive to the baseball field at the top of the hill and watch the sky change colours and I’d stay till long after the sun had gone down and just stare at the sky. I would smoke too much weed and openly discuss my crazy-sounding theories about outer space and the fact that I believe we are living in the Last Romantic Era. According to the Planetary Society, commercial space travel will become normal in the next year, they predict. Several months ago, hearing that astonished me. Now, that we are living through the Corona Virus and find ourselves under lockdown, I am beginning to think that there is no solution to our Earth problems that don’t involve going to space. All the futures that I’ve fantasized about when I’ve been too stoned to function are potential futures for us.
Do you know what an Earth analog is? It is a planet or a moon whose environmental conditions match Earth’s. There is a space mission, powered by NASA I believe, whose purpose is to discover 100 planets that match the conditions on Earth’s. One Hundred Earths. I know it sounds too crazy to believe but this means that these planets can be inhabited by humans. Also, it could mean that they are already inhabited by complex alien species similar to the ones on Earth. Either way, it is very interesting and I strongly suggest you look into it. Now, things here are looking a bit shaky. There has been a very strange reaction and build-up to this virus. Also, it is very strange that the Government is talking about throwing money at us but at the same time, there are all these rumors about the military storming the public. These are not rumors. The information has leaked from people in the Army and Navy who are trying to warn their relatives.
If this happens, and if this virus is as deadly as they said it would be, then we might be in for it. We might get separated for a while. We might die. Either way, we have to leave here. So that’s why I wanted to introduce the idea of living on an Earth analog. Get comfortable with this idea because it is likely going to be our future. I knew in my bones that this era was ending, I just didn’t realize how abruptly things would take place. Do you ever experience deja-vu? Because I do all the time. Do you know how you can exist in the future and the present at the same time? Well maybe you experience deja-vu when a Future You is remembering a certain moment from the past, and the Past You feels it. Maybe in the future, we’ll be sipping an exotic drink on a moon-lit beach in a scenic part of Proxima B or Kepler-186. Maybe the fruit will taste different there and the moon will cast a different light. And we will feel nostalgic. Remember our home on Earth, our Greene Street, and our Marousi.

Γειά, γράφω προσεκτικά γιατί το κομπιούτερ επιμένει να με διορθώνει νομίζοντας ότι διαβάζει την σκέψη μου . Θέλει να μου επιβληθεί αλλά δεν του το επιτρέπω. Αν νομίζετε μεταξύ άλλων ότι η διαμάχη αυτή είναι μια μορφή κατάθλιψης, θα σας έλεγα ότι ειμαι υπνο-χονδρια, αν κι αυτό είναι μόνο μια υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι κάποια πράγματα τώρα πιο δυνατά : όταν για παραδειγμα ο αέρας περνά πάνω από το χορτάρι ,εγώ τον ακούω να μου ψιθυρίζει στο αυτί. Κι όταν κάποιος πατά ένα σαλιγκάρι , ο θόρυβος ,από το τσάκισμα του ,πονά το στομάχι μου . Σε κανονικές συνθήκες μετά την δουλειά, τώρα αυτή την ώρα ,περνώ από το γήπεδο του μπάσκετ, στην κορυφή του λόφου και κοιτώ τον ουρανό που αλλάζει χρώματα, και μένω εκεί για πολύ ,αφού ο ήλιος έχει φύγει ,κοιτάζοντας τον ουρανό. Θα μπορούσα να καπνίσω χόρτο κι ανοιχτά να συζητούσαμε τις τρελές θεωρίες σχετικα με το διάστημα και το γεγονός ότι περναμε την Τελευταία Ρομαντικη Εποχή. Άκουγα στο ραδιο του Planetary Society ότι ετοιμάζονται πλανητικά ταξίδια για τα επόμενα χρόνια. Λίγους μήνες πριν αν άκουγα κάτι τέτοιο θα απορούσα. Τώρα με τον κωρονουιό, κλεισμένοι σπίτι αρχίζω να σκέφτομαι πως δεν υπάρχει λύση για τη Γη που να μην εμπλέκει το διάστημα. Ότι μέλλον και να φαντάζομαι στο καπνισμένο μου μυαλό, είναι πιθανά μελλούμενα για μας . Ξέρεις τι είναι μια Γη που αναλογεί στην δίκη μας; Είναι ένας πλανήτης ή ένα φεγγάρι που έχουν τις ίδιες περιβαλλοντικές συνθήκες με την δίκη μας . Η NASA σε ειδική αποστολή έχει αναλάβει να ανακαλύψει εκατό πλανήτες που αντιστοιχούν στις γήινες συνθήκες . Εκατό πλανήτες Γη. Ακούγεται τρελό, το ξέρω, να το πιστέψει κανείς , αλλά αυτό θα σήμαινε ότι όλοι αυτοί οι πλανήτες θα μπορούσαν να κατοικηθούν από την ανθρωπότητα. Επίσης μπορεί να σημαίνει ότι ήδη κατοικούνται από από εξωγήινα ήδη ανθρωποειδών που μοιάζουν με αυτούς της Γης. Όπως και να έχει πιστεύω κατηγορηματικά ότι θα πρέπει να το ψάξεις. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αρχίσει και μοιάζουν χλωμά. Είναι πολύ περίεργη η αντίδραση και το βίωμα της ανθρωπότητας σχετικα με αυτόν τον ιό. Επίσης είναι περίεργο που η κυβέρνηση θέλει να μας δώσει λεφτά την ίδια στιγμή που κυκλοφορούν φήμες για στρατιωτικες επεμβάσεις στο κοινό. Δεν πρόκειται για φήμες. Οι πληροφορίες ξεγλύστρισαν από το Στρατό και το Ναυτικό, από ανθρώπους που θέλησαν να ειδοποιήσουν τους συγγενείς τους. Αν αυτό συμβαίνει , η θανατηφόρα δύναμη του ιού θα τους αναγκάσει να επέμβουν. Θα χωριστουμε για κάποιο διάστημα. Αρκετοί ίσως πεθάνουμε . Όπως και να έχει, πρέπει να ζήσουμε έτσι. Γι αυτό κι εγώ θέλησα να σας συστήσω την ιδέα σχετικα με μια άλλη Γη. Για να αρχίσουμε να αισθανόμαστε άνετα με την λύση που μάλλον αποτελεί το μέλλον μας. Το νιώθω στα κόκαλα μου ότι τελειώνει η εποχή μας, απλά δεν είχα συνηδητοποιησει ότι θα γινόταν τόσο απότομα. Σου έχει τύχει να αισθανθείς deja-vu; Γιατί εμένα μου συμβαίνει διαρκώς . Το ξέρεις ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει το μέλλον με το παρόν; Λοιπόν υποθέτω ότι η αίσθηση του deja-vu είναι, όταν ο μελλοντικός σου εαυτός θυμάται κάποια στιγμή από το παρελθόν σου κι εσυ, τώρα ,το νιώθεις. Ίσως στο μέλλον θα ρουφάμε ένα εξωτικο ποτό στο φεγγαρόφωτο μιας γραφικής αμμουδιάς του Proxima-B η του Kepler-186. Ίσως το φρούτο να μην έχει γνώριμη γεύση και το φως να πέφτει πάνω μας διαφορετικά. Τοτε, θα νιώθουμε νοσταλγικά, όταν θα θυμόμαστε το σπίτι μας στην Γη, το όνομα του δρόμου μας, την γειτονιά μας. Ένα μόνο πράγμα ξέρω στα σίγουρα: εφόσον μπορούμε και συνεχίζουμε και ζούμε μετά το θάνατο ενός πολύ αγαπημένου, τότε σίγουρα είμαστε ικανοί να ζήσουμε σε άλλο πλανήτη. Η Γη χρειάζεται ξεκούραση. Θέλει να αποτραβηχτεί και κάπου εκεί έξω, σίγουρα θα υπάρχει ένας νεαρός πλανήτης που θα μας δώσει κατοικία, έτοιμος να αναπτύξει μια νέα ζωή. Σε αγαπώ και να μην απελπίζεσαι… Το μέλλον είναι τόσο παράξενο κι όμορφο!

The pandemic affects all of us, regardless of origin, language, gender, but the consequences are different for the most vulnerable. Today, more than ever, we need solidarity and innovation to protect our health and the health of others, but also to prepare for the next day. We must not leave anyone into pandemic but to drive all to the recovery of society, economy, and labor. Nothing will be the same the next day, but we must co-shape the future of the economy, democracy, social cohesion, work, tourism, production and consumption, and everyday life. We need a strong public health system for all, but also social systems that leave no one out, even when we are experiencing deep crises such as today’s health or climate and ecological, socially and ecologically responsible (circular) economy that is resilient and meets the real needs of citizens and society without cutting the branch on which we sit, sustainable tourism models, green renewable energy, organic farming, ecological products, policies that drastically reduce social inequalities and social discrimination, ecosystems and climate protection in order to protect our health. Only in solidarity will we all be able to get out of this frightening crisis together, turning the Stay Home into #WeSee_social_activists as well as the #socialdistancing into #socialactive. The social economy and social funding in all areas can make a decisive contribution to the rebirth of the economy and the future of work for all.

H πανδημία πλήττει όλους κι όλες μας ανεξαρτήτως καταγωγής, γλώσσας, φύλου αλλά οι συνέπειες είναι διαφορετικές στους πιο ευάλωτους/ες. Σήμερα παρά ποτέ χρειαζόμαστε αλληλεγγύη και καινοτομία για να προστατέψουμε την υγεία μας και την υγεία των άλλων αλλά και να προετοιμάσουμε την επόμενη μέρα. Δεν πρέπει να αφήσουμε μέσα στην πανδημία αλλά και από την ανόρθωση της κοινωνίας, της οικονομίας και της εργασίας κανένα/μία έξω και μόνο/η. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο την επόμενη μέρα, αλλά πρέπει να συν-διαμορφώσουμε το μέλλον της οικονομίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής, της εργασίας, του τουρισμού, της παραγωγής και κατανάλωσης και της καθημερινότητας. Χρειαζόμαστε:
– ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας για όλους κι όλες αλλά και κοινωνικά συστήματα που δεν αφήνουν εκτός κανένα/μία, ακόμα και όταν βιώνουμε βαθιές κρίσεις όπως η σημερινή υγειονομική ή η κλιματική και οικολογική,
– κοινωνικά και οικολογικά υπεύθυνη (κυκλική) οικονομία που είναι ανθεκτική και καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και της κοινωνίας χωρίς να κόβει το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε, βιώσιμα μοντέλα τουρισμού, πράσινη ανανεώσιμη ενέργεια, βιολογική γεωργία, οικολογικά πρόϊόντα,- πολιτικές που περιορίζουν δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες και τις κοινωνικές διακρίσεις,- προστασία των οικοσυστημάτων και του κλίματος για να προστατέψουμε και την δική μας υγεία. Μόνο με αλληλεγγύη, όλοι κι όλες μαζί θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτήν την τρομακτική κρίση, μετατρέποντας το Μένουμε Σπίτι σε #ΜένουμεΣπίτι_κοινωνικάενεργοί καθώς και το #socialdistancing σε #socialactive. Η κοινωνική οικονομία και η κοινωνική χρηματοδότηση σε όλους τους τομείς μπορεί να συμβάλλουν καθοριστικά στην αναγέννηση της οικονομίας και στο μέλλον της εργασίας για όλους κι όλες.

Hi everyone! I am Maria Papatheodorou. I am a 17-year-old school student, climate activist and founder of Fridays For Future Greece. I see this pandemic as a huge chance for humanity! Not only is this a chance for improving the way we face the climate crisis, but it is also a chance for seeing the world from a different perspective. We are given the opportunity to recognize how polluted our world, is because of our activity. It is not the virus that has cleaned the air, nor is it the virus that has brought back all kinds of animals. It is us. We are staying at home and thus do not pollute the atmosphere with CO2 from transportation for example.
We have also learned to value the small things in life. Something as simple as coffee now might seem like a huge deal. I really hope that people do not forget what we saw is possible, when a crisis is treated as a crisis and treat the climate crisis as one. I also hope that people will be happier in their daily life because they have learned to find happiness in small and simple things. Let’s take this opportunity and change the world for the better!

Γεια σε όλους! Είμαι η Μαρία Παπαθεοδώρου. Είμαι μαθήτρια 17 ετών, κλιματική ακτιβίστρια και ιδρύτρια του κινήματος Fridays For Future Greece. Θεωρώ ότι αυτή η πανδημία αποτελεί τεράστια ευκαιρία για την ανθρωπότητα! Δεν είναι μόνο μια ευκαιρία για τη βελτίωση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την κλιματική κρίση, αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία να δούμε τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική γωνία. Μας δίνεται η ευκαιρία να αναγνωρίσουμε πόσο μολυσμένος ο κόσμος μας είναι λόγω της δραστηριότητάς μας. Δεν είναι ο ιός που έχει καθαρίσει τον αέρα, ούτε είναι ο ιός που έχει φέρει πίσω όλα τα είδη των ζώων. Είμαστε εμείς. Βρισκόμαστε στο σπίτι και έτσι δεν μολύνουμε την ατμόσφαιρα με το CO2 από τη μεταφορά για παράδειγμα.
Έχουμε μάθει επίσης να εκτιμούμε τα μικρά πράγματα στη ζωή. Κάτι τόσο απλό όσο ο καφές μπορεί τώρα να μοιάζει με μια τεράστια απόλαυση. Ελπίζω πραγματικά ότι οι άνθρωποι δεν θα ξεχάσουν ότι αυτό που είδαμε είναι εν δυνάμει, όταν μια κρίση αντιμετωπίζεται ως κρίση από όλους μαζί και έτσι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη κλιματική κρίση. Ελπίζω επίσης ότι οι άνθρωποι θα είναι πιο ευτυχισμένοι στην καθημερινή τους ζωή, επειδή έχουν μάθει να βρίσκουν την ευτυχία σε μικρά και απλά πράγματα. Ας εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία και να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο!